Słowo Boże w życiu i misji Kościoła

Rozdział II

Słowo Boże w życiu Kościoła

“Słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa” (Iz 55, 11).

Kościół rodzi się ze Słowa Bożego i nim żyje
18. Kościół wyznaje, że Słowo Boże nieustannie go rodzi i powołuje. Dlatego, aby móc je głosić z miłością i z mocą, najpierw nieustannie i “pobożnie go słucha”, nim czuje się zdumiony i do głębi poruszony, przyjmuje je z ufną wiarą, naśladując Maryję, która słucha Słowa i nim żyje (por. Łk 1, 38), dzięki czemu Pan uczynił Ją wzorem Kościoła.

W perspektywie tego przylgnięcia do Słowa, wspólnota chrześcijańska spotyka Pismo Święte. “W świętych bowiem księgach Ojciec, który jest w niebie, z wielką miłością wychodzi swoim dzieciom naprzeciw i rozmawia z nimi”. Pismo jest zatem w sercu i w rękach Kościoła niczym “List, który Bóg posłał ludziom”, księga życia, przedmiot otaczany głęboką czcią, taką samą, co Ciało Chrystusa. W nim odkrywa plan przeznaczony przez Boga dla niego, świata ludzi i świata rzeczy. Dlatego “Pisma te w połączeniu ze świętą Tradycją uważał i uważa zawsze za najwyższą regułę swej wiary”, głosi je z mocą i spotyka się nimi jako z “pokarmem duszy (...) i (...) źródłem życia duchowego”.

Od Kościoła chrześcijanin otrzymuje Biblię, wraz z Kościołem ją czyta i podziela jej ducha i cele, dążąc w ten sposób do najwyższego celu wszelkiego spotkania ze Słowem, którym, zgodnie z tym, co nauczał nas Jezus, jest: wypełnienie woli Bożej w życiu pełnym wiary, nadziei i miłości, na wzór Mistrza (por. Łk 8, 19-21).

Słowo Boże podtrzymuje Kościół na przestrzeni całych jego dziejów

19. Stałym elementem życia ludu Bożego jest czerpanie siły ze Słowa: jest tak odkąd prorok przemawiał do swego ludu, a potem Jezus do tłumów i uczniów, apostołowie w pierwszej wspólnocie, aż do naszych czasów. Dlatego trzeba uważnie badać, jaki wpływ ma obecność Słowa, przede wszystkim w świadectwach Biblii, na różne epoki w świecie biblijnym i w historii Kościoła.

I tak w czasach Ojców Pismo znajduje się w centrum jako źródło, z którego czerpie teologia, duchowość, życie duszpasterskie. Ojcowie są niezrównanymi mistrzami “duchowej” lektury Pisma, która, jeśli jest prawdziwa, nie narusza “litery”, czyli prawidłowego sensu historycznego, lecz pozwala czytać w Duchu również literę. W średniowieczu karty Pisma Świętego stanowią podstawę refleksji teologicznej; z myślą o lepszym spotkaniu ze Słowem, rozwija się doktryna czterech sensów (dosłowny, alegoryczny, moralny, anagogiczny); zgodnie z pradawnym dziedzictwem Lectio Divina kształtuje monastyczną formę modlitwy; Pismo Święte jest źródłem artystycznej inspiracji; przekazuje się je ludowi w wielu formach przepowiadania i pobożności ludowej. W czasach nowożytnych pojawienie się ducha krytycznego, postęp naukowy, podziały między chrześcijanami oraz następujące po nich dążenia ekumeniczne, doprowadziły, choć nie bez trudności, do bardziej prawidłowej metodologii lektury, a zarazem do lepszego rozumienia tajemnicy Pisma w łonie Tradycji. W czasach współczesnych spotykamy się z programem odnowy, opartym na centralnej pozycji Słowa Bożego, którego wielkim twórcą był Sobór Watykański II.

Jeśli mówimy o historycznym pluralizmie form, to trzeba też wspomnieć o pluralizmie geograficznym. Słowo Boże, w szczególności dzięki stałemu kontaktowi z Biblią, szerzy się i ewangelizuje różne Kościoły partykularne na pięciu kontynentach, w których stopniowo się inkulturuje, stając ożywiającą duszą wiary dla tak wielu narodów, podstawowym czynnikiem komunii w Kościele, świadectwem niewyczerpanego bogactwa jego tajemnicy, trwałym źródłem natchnienia i przemiany kultur i społeczeństwa.