Słowo Boże w życiu i misji Kościoła

Słowo Boże przenika i ożywia, mocą Ducha Świętego, całe życie Kościoła

20. Duch Święty, który prowadzi Kościół do poznania całej prawdy (por. J 16, 13), pozwala zrozumieć prawdziwy sens Słowa Bożego, i wiedzie w końcu do otwartego spotkania z samym Słowem, Synem Bożym, Jezusem z Nazaretu, który objawił Ojca. Duch jest duszą i egzegetą Pisma Świętego, będącego Słowem Bożym, spisanym pod Jego natchnieniem. Dlatego też Pismo Święte trzeba “czytać z pomocą tego samego Ducha, z pomocą którego zostało napisane”. Kościół, prowadzony przez Ducha, stara się “osiągnąć coraz głębsze rozumienie Pism świętych”, aby żywić swe dzieci, korzystając w szczególności z refleksji Ojców wschodnich i zachodnich, dociekań egzegetycznych i teologicznych, doświadczeń świadków i świętych.

Cenne są w tym względzie wskazania zawarte w Ogólnym Wprowadzeniu do Lekcjonarza Mszalnego, który stwierdza: “Aby (...) usłyszane słowo Boże mogło przynieść owoc w sercach, potrzebne jest działanie Ducha Świętego, którego natchnienie i pomoc sprawia, iż słowo Boże staje się podstawą czynności liturgicznej oraz normą i podtrzymywaniem całego życia. Działanie Ducha Świętego nie tylko uprzedza każdą czynność liturgiczną, towarzyszy jej i przedłuża ją, lecz także zaszczepia w serce każdego z uczestników (por. J 14, 15-17. 25-26; 15, 26 - 16, 15) to, co podczas proklamacji słowa Bożego jest głoszone całemu zgromadzeniu wiernych, umacnia jedność wszystkich, podtrzymuje różnorakie dary łaski i dodaje siły do wypełnienia wielorakich zadań”.

Wspólnota chrześcijańska kształtuje się zatem każdego dnia, pozwalając się prowadzić Słowu Bożemu, dzięki działaniu Ducha Świętego, i przyjmując dar oświecenia, nawrócenia i pocieszenia, który Duch przekazuje poprzez Słowo. Albowiem “to (...), co niegdyś zostało napisane, napisane zostało i dla naszego pouczenia, abyśmy dzięki cierpliwości i pociesze, jaką niosą Pisma, podtrzymywali nadzieję” (Rz 15, 4).

Podstawowym zadaniem Kościoła jest pomóc wiernym zrozumieć, co to znaczy spotkać Słowo Boże pod przewodnictwem Ducha, jak w szczególności dochodzi do takiego spotkania podczas duchowej lektury Biblii, w jakim znaczeniu Biblia, Tradycja i Nauczycielski Urząd Kościoła są wewnętrznie zjednoczone przez Ducha, jakiej postawy wymaga się od wierzącego, prowadzonego przez Ducha Świętego, którego otrzymał we chrzcie i w innych sakramentach. Piotr Damasceński powiedział: “Ten, kto doświadczył duchowego sensu Pisma, wie, że znaczenie najprostszego słowa Pisma i tego, które jest najmądrzejsze, jest takie samo, a ich celem jest zbawienie człowieka”.

Kościół na różne sposoby krami się Słowem

21. “Całe przepowiadanie kościelne, jak i sama religia chrześcijańska, musi się karmić Pismem świętym i nim się kierować”. To, czego życzył i o co modlił się św. Paweł, a mianowicie, “aby słowo Pańskie rozszerzało się i rozsławiło” (2 Tes 3, 1), urzeczywistnia się na różne sposoby w różnych środowiskach i w różnych przejawach życia Kościoła. Jest to pewien proces, który wymaga czujnej wiary, apostolskiego poświęcenia, mądrej, twórczej i stałej opieki duszpasterskiej oraz uczenia się na podstawie cudzych doświadczeń. Duszpasterstwo bliblijne, czy raczej duszpasterstwo nieustannie ożywiane Biblią jest dziś potrzebne w każdej wspólnocie kościelnej.

W tej perspektywie jedności i wzajemnego oddziaływania, trzeba uznać i ze wszystkich sił wspierać tę dynamikę, według której Słowo Boże się z nami spotyka, dynamikę, która leży u podstaw wszelkiej działalności duszpasterskiej Kościoła: Słowo głoszone i słuchane, chce być Słowem celebrowanym w liturgii i życiu sakramentalnym Kościoła, aby mogło w ten sposób pobudzać do życia według Słowa, poprzez doświadczenie wspólnoty, miłości i misji.