Paschalna Droga Światła

„Tak na Wschodzie, jak i na Zachodzie - zauważają autorzy dokumentu - konkretne życie w łasce Zmartwychwstałego Pana obejmuje zasadniczo dwie fazy: ascetyczną, czyli walki z grzechem i zwycięstwa nad słabością oraz mistyczną, czyli umocnienie cnót oraz triumfu łaski i wspólnoty z Bogiem. Możemy więc mówić tu o drodze, posiadającej dwa istotne etapy: wielkopostny i wielkanocny. Ćwiczenia św. Ignacego Loyoli są ich mistrzowskim przykładem. Podzielone na cztery tygodnie, trzy pierwsze poświęcone są nawróceniu, naśladowaniu i pójściu za Jezusem w tajemnicy Jego ziemskiego życia, a zwłaszcza we współuczestnictwie w tajemnicy Jego męki i śmierci. Czwarty i ostatni tydzień Ćwiczenia poświęcają wielkanocnemu doświadczeniu spotkania ze Zmartwychwstałym Jezusem, będącego szczytem i spełnieniem życia w łasce” . Faza pierwsza odpowiada zatem duchowości wielkopostnej (czas oczyszczenie i nawrócenie, pokuty i pojednania). Jest w szczególny sposób rozbudowany zarówno w Ćwiczeniach, jak i w tradycyjnej pobożności. Faza druga wskazuje na duchowość wielkanocną, która tak w Ćwiczeniach, jak i w pobożności zajmuje niewiele miejsca. Mało jest form kultu Zmartwychwstałego Pana. Stanowi to zatem wyzwanie dla działalności pastoralnej i katechetycznej u progu nowego tysiąclecia. Nauczanie i duszpasterstwo powinno bowiem wyzwolić się z kręgu apologetyki, który przypomina czasem sytuację „obrony zamkniętej twierdzy”. Działalność pastoralna, zachowując skarb pobożności wielkopostnej, musi dziś otworzyć się również na proste, spontaniczne i skuteczne przepowiadanie w mocy Ducha Świętego. Chodzi o powrót do kerygmatycznego nauczania i posługi realizowanej w Kościele pierwotnym. Potrzeba odnowy „oblicza tej ziemi”, czyli - zapowiedzianego przez Jana Chrzciciela i potwierdzonego przez wszystkich ewangelistów - „chrztu Duchem Świętym i ogniem” ( Mk 1,8; Mt 3,11; Łk 3,16; J 1,33).

Taka paschalna formacja powinna zmierzać do wypracowania nowych form pobożności, które pozwolą wyzwolić entuzjazm i radość wśród wierzących, umożliwi wzmocnienie „człowieka wewnętrznego” (Ef 4,23-24) i poprowadzi do osobistego spotkania, zjednoczenia i głębokiej zażyłości z Jezusem Chrystusem, który „sam może prowadzić do miłości Ojca w Duchu Świętym i do uczestnictwa w życiu Trójcy Świętej” (CT 5). Spotkanie - modlitewny dialog - zażyłość (przyjaźń): sugerują proces formacji chrześcijańskiej, który składa się z pewnych etapów swoiście pojętej drogi - Drogi Światła i Słowa. Dokument Papieskiego Komitetu daje bardzo konkretną propozycję pastoralną. Zaprasza do rozważania stacji Drogi paschalnej, czyli medytacji nad tajemnicą Zmartwychwstania. Zawraca uwagę, że „chrześcijańskie nauczanie powinno zaproponować nie tylko wielkopostne doświadczenie nawrócenia i odczyszczenia, lecz także wielkanocne doświadczenie komunii i chwały ze Zmartwychwstałym Chrystusem. W tym znaczeniu można słusznie mówić o duchowości Drogi Światła... Doświadczenie to należy do każdego, kto zamierza przebyć drogę Apostołów i pierwszych uczniów, którzy przeszli do rozczarowania i zniechęcenia z powodu męki i śmierci swego Mistrza do uczucia zdumienia i radości ze spotkania ze Zmartwychwstałym” . Odwołując się do schematu nabożeństwa Drogi Krzyżowej i do intuicji zawartej w Ćwiczeniach duchownych św. Ignacego Loyoli, w dokumencie przekazano gotowy schemat nabożeństwa wielkanocnego.