Zazdrość czy głupota?

Teoretycznie, posiadając pewien zasób wiadomości i przeżyć, jesteśmy w stanie współżyć z pozostałymi bez jakichkolwiek problemów, a jednak... coś, co dla nas jest normalnością, przez innych może być postrzegane jako pęd do kariery, chęć wybicia się ponad przeciętność, a tego już niektórzy z nas nie potrafią znieść. To ponad ich siły, takiego delikwenta trzeba „sprowadzić do parteru”, czyli dać mu do zrozumienia, że nie ma szans na to, by pokazać swoją mądrość, delikatność, wrażliwość, bo ma być taki sam, jak inni.

A przecież są pośród nas tacy, którzy, mimo życia w systemie normalności, działają, robią i tworzą coś, co w rezultacie jest dla nas wszystkich i czasami prowokuje nas do wzruszeń, myślenia, zadumy, radości czy smutku.

Dlaczego tępimy normalność? Ano według zasady, co nie dla mnie, to przeciw mnie. Parafrazując piosenkę Grechuty, można by zapytać: czy to jest zazdrość, czy to jest głupota. Niejednokrotnie jesteśmy świadkami agresji, bury, ośmieszania ludzi prezentujących zdanie odmienne od naszego. A powinniśmy zacząć stawać się asertywnymi, wypowiadać swoje opinie, nie obrażając i nie atakując innego człowieka. Miłość wskazuje nam dobro, zaś pycha gonitwę za pieniądzem, władzą. Nawet jeśli rzeczywistej władzy nie zdobędziemy, to chociaż przez chwilę staramy się odczuwać ją poprzez pognębienie, upodlenie drugiego.

To nie jest prawda – ktoś powie – ja nikogo nie pognębiłem, nie upodliłem. Czy aby na pewno w naszym życiu nie mieliśmy chwili satysfakcji z tego, że mamy nad kimś przewagę chociażby przez kilka sekund? Czy nigdy nikomu nie zrobiliśmy przykrości? Nawet w myślach? Zastanówmy się, czy miało to sens.

Jeśli na powyższe pytania przynajmniej 2 razy odpowiedzieliśmy „tak”, to czeka nas jeszcze dużo pracy nad sobą.