Krzyż samotności

To odwrócenie się Boga może być dla człowieka wielką łaską, bo jeśli człowiek odczuje swoją niezmierzoną samotność życia bez Boga, może nawrócić się, przestać czynić zło, zacząć szukać Boga i Jego woli: „Niechaj bezbożny porzuci swą drogę i człowiek nieprawy swoje knowania. Niech się nawróci do Pana, a Ten się nad nim zmiłuje, i do Boga naszego, gdyż hojny jest w przebaczaniu.” (Iz 55,7), „Jeśli bowiem wrogów swych dzieci, chociaż winnych śmierci, karałeś z taką oględnością i pobłażaniem, dając czas i miejsce, by się od zła odwrócili, z jakże wielką czułością sądziłeś swych synów, których przodkom dawałeś przysięgi i przymierza, pełne wspaniałych obietnic. Kiedy nas karcisz - wrogów naszych chłoszczesz tysiąckrotnie, byśmy pamiętali o dobroci Twojej, gdy sądzimy, i oczekiwali miłosierdzia, gdy na nas sąd przyjdzie. Stąd i tych, co w głupocie swej żyli bezbożnie, skarałeś przez ich własne bezeceństwa.” (Mdr 12,20-23)

Bogu bowiem zawsze zależy na zbawieniu swojego ludu, „Pan bowiem nie odpycha swego ludu i nie porzuca swojego dziedzictwa” (Ps 94,14), „Na krótką chwilę porzuciłem ciebie, ale z ogromną miłością cię przygarnę.” (Iz 54,7), „A jeśliby występny porzucił wszystkie swoje grzechy, które popełniał, a strzegł wszystkich moich ustaw i postępowałby według prawa i sprawiedliwości, żyć będzie, a nie umrze” (Ez 18,21)

Wiedział o tym Paweł Apostoł, gdy pisał do Koryntian: „znosimy prześladowania, lecz nie czujemy się osamotnieni, obalają nas na ziemię, lecz nie giniemy.” (2 Kor 4,9) Tylko trzeba uwierzyć w zapewnienia o Bożej nieustającej obecności, zawarte w Biblii: „Bądź mężny i mocny, nie lękaj się, nie bój się ich, gdyż Pan, Bóg twój, idzie z tobą, nie opuści cię i nie porzuci.” (Pwt 31,6), „Sam Pan, który pójdzie przed tobą, On będzie z tobą, nie opuści cię i nie porzuci. Nie lękaj się i nie drżyj!” (Pwt 31,8), „Nikt się nie ostoi przed tobą przez wszystkie dni twego życia. Jak byłem z Mojżeszem, tak będę z tobą, nie opuszczę cię ani porzucę.” (Joz 1,5)

I nawet, jeśli jak Jezus w chwili straszliwego cierpienia będzie wzywał Boga: „Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Eli, Eli, lema sabachthani? to znaczy Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?” (Mt 27,46), to mimo to będzie wiedział, gdzie naprawdę złożyć najcenniejszy dar – swoją duszę: „Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego. Po tych słowach wyzionął ducha.” (Łk 23,46)