Cierpliwy Bóg, niecierpliwy człowiek

Cierpliwość Boga
Ktoś może zapytać: jeśli Bóg jest Bogiem, to znaczy, że nie musi się wcale nas pytać o to, czy tego chcemy, by nami rządził, czy nie. To sedno problemu: w jaki sposób panuje Bóg? Jezus, umywając uczniom nogi, pokazuje, że styl Bożego królowania różni się bardzo od ziemskich władców. Tak, Bóg chce władać nami, ale przez miłość.

Wielka jest władza miłości w życiu człowieka. To miłość uzdalnia go do największych czynów, uruchamia wielkie pokłady dobra w nim drzemiące. Kiedy kogoś kocham, zrobię dla niego wszystko. I nikt mi tego nie każe, nikt mnie do tego nie zmusza. To wszystko dzieje się w wolności. Bóg-miłość zrobił, robi, zrobi dla mnie wszystko! To jest Jego władza nade mną. Chce mnie uwieść, zdobyć swoją miłością. Umywa moje nogi. Czy poddam się panowaniu tej miłości?

Mamy z tym kłopot, bo ciągle obawiamy się, że Boża władza ograniczy naszą wolność, odbierze radość życia, wepchnie nas w klatkę przykazań. Te problemy ilustruje przypowieść o kochającym ojcu. Syn marnotrawny odrzucił ojcowską władzę nad sobą. Uznał, że trzeba wziąć, co – jak sądził – mu się należy i „być wolnym”. Ojciec cierpi, ale szanuje jego decyzję. Pozwala mu dojrzeć, odkryć godność bycia synem. Czeka cierpliwie, aby syn przekonał się, że alternatywą dla ojcowskiej władzy jest niewola własnych namiętności, a ostatecznie degradacja człowieczeństwa.

Kiedy syn dotknie dna, zaczyna rozumieć, że warto być synem. Starszy syn miał także problem z uznaniem władzy ojca. Nie wypowiedział tej władzy tak radykalnie jak jego brat, ale pod powierzchnią zewnętrznej poprawności narastał bunt. Czuł się niewolnikiem we własnym domu. Może po cichu zazdrościł bratu korzystania z życia. Jak reaguje ojciec? Wychodzi do niego i cierpliwie tłumaczy. W postawach obu synów możemy zobaczyć, jak w zwierciadle, nasz problem z uznaniem władzy Boga. W postawie ojca – miłosierną cierpliwość Boga.