Diakoni stali są potrzebni
Na świecie w szybkim tempie wzrasta liczba stałych diakonów informuje Instytut Statystyki Kościoła Katolickiego. Obecnie jest ich 37 tysięcy, czyli o 11 procent więcej niż w 2005 roku. Średnio w skali całego Kościoła jeden diakon przypada na dziesięciu księży.
Wprowadzenie diakonatu stałego nie jest wprowadzeniem czegoś nowego w Kościele, jest to powrót do tego, co było już za czasów apostolskich i na co przez wieki sobory i synody wskazywały. Jest ubogaceniem życia Kościoła. Takie zresztą było zamierzenie Soboru Trydenckiego z XVI wieku i Soboru Watykańskiego II, który przywrócił diakonat stały po przeszło 1000-letniej nieobecności.
Poza tym, wprowadzając w życie diakonat stały, Kościół chce przez to bardziej uwypuklić swoją rolę służebną. Słowo „diakon” oznacza: „ten, który posługuje”. Chodzi o to, aby ten wizerunek służby był uwypuklony, żeby to nie była tylko funkcja przejściowa, ale na stałe w Kościele zaznaczona.
O diakonach stałych można dowiedzieć się z Katechizmu Kościoła Katolickiego:
1569 „Na niższym szczeblu hierarchii stoją diakoni, na których nakłada się ręce «nie dla kapłaństwa, lecz dla posługi»”. Przy święceniach diakonatu tylko biskup wkłada ręce. Oznacza to, że diakon jest specjalnie związany z biskupem w zadaniach swojej „diakonii”.
1570 Diakoni uczestniczą w specjalny sposób w posłaniu i łasce Chrystusa. Sakrament święceń naznacza ich pieczęcią („charakterem”), której nikt nie może usunąć. Upodabnia ich ona do Chrystusa, który stał się „diakonem”, to znaczy sługą wszystkich. Do diakonów należy między innymi asystowanie biskupowi i prezbiterom przy celebracji Boskich tajemnic, szczególnie Eucharystii, jej udzielanie, asystowanie przy zawieraniu małżeństwa i błogosławienie go, głoszenie Ewangelii i przepowiadanie, prowadzenie pogrzebu i poświęcenie się różnym posługom charytatywnym.
1571 Od czasu Soboru Watykańskiego II Kościół łaciński przywrócił diakonat „jako właściwy i trwały stopień hierarchiczny”, podczas gdy Kościoły Wschodnie zachowały go nieprzerwanie. Diakonat stały, który może być udzielany żonatym mężczyznom, stanowi znaczne wzbogacenie posłania Kościoła. Istotnie, jest czymś właściwym i pożytecznym, by mężczyźni, którzy pełnią w Kościele prawdziwie posługę diakona, czy to w życiu liturgicznym i duszpasterskim, czy to w pracy społecznej i charytatywnej, „byli umacniani przez obrzęd włożenia rąk przekazany tradycją apostolską i złączeni ściślej z ołtarzem, aby przez sakramentalną łaskę diakonatu mogli skuteczniej wykonywać swoją służbę”.
Urząd Nauczycielski i stała praktyka Kościoła uznają, że istnieją dwa stopnie uczestniczenia w kapłaństwie Chrystusa: episkopat i prezbiterat. Diakonat jest przeznaczony do pomocy im i służenia. Dlatego pojęcie sacerdos – kapłan – oznacza obecnie biskupów i prezbiterów, a nie diakonów”, chociaż ci także są wyświęcani.
W praktyce diakoni stali częściej skupiają się jednak na innych zadaniach, bardziej organizujących życie parafii, niż tych związanych z sakramentami.
O diakonacie stałym można dowiedzieć się z ogłoszonego w 1983 roku przez Jana Pawła II Kodeksu Prawa Kanonicznego. Ponadto Kongregacje ds. Duchowieństwa i Wychowania Katolickiego w 1998 roku wspólnie sygnowały dwa dokumenty – „Podstawowe normy formacji diakonów stałych” (Ratio fundamentalis institutionalis diaconorum permanentium) i „Dyrektorium o posłudze i życiu diakonów stałych” (Directorium pro ministerio et vita diaconorum permanentium).
Pewne kwestie precyzują jeszcze dodatkowo dokumenty episkopatów danych krajów oraz decyzje ordynariuszy. Zarządzenia rzymskich kongregacji nakładają bezpośrednią odpowiedzialność na biskupów za przygotowanie do święceń i podjęcia odpowiednich dla diakonów stałych obowiązków. To ordynariusze decydują o potrzebie powołania diakonatu stałego w diecezji.
Pobieranie...
