Psie rekolekcje. Czas Zamieci

Pies Pustelnik zadumał się patrząc na człowieka przy herbacie. „Gazeta – wiadomość newsowa – mrozy przyniosły pierwsze ofiary zimna”...

– Mógł przeżyć, tak niewiele było potrzeba – może herbata, ciepły sweter, który można oddać, przecież, jeśli przez całą zimę go nie ubierzesz, to tylko przeszkadza. Ile wyrzuconych posiłków, chleba walającego się po śmietnikach. A przecież zmarznięty człowiek zza zaspy chce żyć, wierzy, że ktoś bardziej zaradny, bardziej przewidujący, przebudzi swoje serce i stanie się dobry, jak ten chleb.

– Scenariusz ten jest bardzo piękny… Tylko… rzeczywistość źle skrojona. Za poprawna. Dla takiej wersji nie ma miejsca.

– To powiadasz, że nie ma miejsca. Jest miejsce, jak jest zimno koty tulą się do siebie, żeby było cieplej. Nie rozbrajaj mnie… Chyba, że człowiek człowiekowi wilkiem jest…

–  Wczoraj, w miejscowości X zdarzyło się, że rodzice jechali po dziecko w miejscowości Y… Kobieta w stanie błogosławionym… poszli do sąsiadów z prośbą o pomoc. Przy domu dwa samochody… chodziło o odwiezienie kobiety, ale to, co usłyszeli przypominało scenariusz prosto z Betlejem… Nie ma dla was miejsca.

W tym domu ludzie nie przypominali już chleba, chyba raczej spleśniały wypiek, który nie miał ani smaku, ani formy, o stylu nie wspomnę. Człowiek ma być dobry jak chleb, na szczęście tych wypieków bardzo dobrych jest dużo więcej niż zakalców i pleśniaków.

– Psie Pustelniku, dlaczego uderzasz w takie kulinarne porównania?

– Dlaczego? Bo są proste, nieprzeintelektualizowane. Nie upolitycznione. Wolę żeby ludzie byli dla siebie dobrym pieczywem niż zakalcami. Po zakalcu się rozchorujesz, dobrym pieczywem będziesz się delektował, będziesz się w im rozsmakowywał. Powiem ci, wiek mnie do tego upoważnia i to, że jestem Psem Pustelnikiem, co mieszka na plebanii… Pustelnik zadumał się warknął subtelnie z miną myśliciela – Bądź dobrym pieczywem nie zakalcem.

W ten czas zamieci, mrozów, potrzeba ludzi dobrych, na pleśniaków nie można liczyć. Na nich nie może liczyć nawet pies z kulawą nogą, nie wspominając o tym człowieku z szuflą przy zamieci…