Ludzie zawodzą. Ale Ty, Boże, nie stój z daleka

Hańba złamała me serce i sił mi zabrakło,
czekałem na współczucie, lecz nikt się nie zjawił,
i na pocieszycieli, lecz ich nie znalazłem.
Domieszali trucizny do mego pokarmu,
a gdy byłem spragniony, poili mnie octem.

Psalm 69 to skarga człowieka, od którego wszyscy się odwrócili i teraz są przeciw niemu. Wykorzystany w liturgii Wielkiej Środy, bo przypomina sytuację, którą przeżył Jezus; odrzucenie przez swój naród i skazanie na śmierć. Psalmista nie jest jednak całkiem bez grzechu. Woła do Boga:

„Boże, Ty znasz moją głupotę  i występki moje nie są zakryte przed Tobą.  Niech przeze mnie nie wstydzą się ci, co Tobie ufają,  Panie, Boże Zastępów”.

Jest więc świadom, że nie zasługuje na pomoc, ale odwołuje się do Bożej łaskawości. I próbuje przekonać Boga, że udzielenie mu pomocy będzie powodem większej Jego chwały; że pozostawienie Go samego mogłoby stać się powodem do lekceważenia Go, gdyż świadczyłoby, że Bóg nie pomaga proszącym Go o pomoc...

W biedzie człowiek jest zawsze sam... No, może nie zawsze, ale często. Taka prawda, Panie Boże. Nie ma współczucia, pocieszycieli. W chorobie – uciekają, bo nie wiedzą co powiedzieć. Można zrozumieć, bo łatwo niby pocieszając pleść trzy po trzy... Gdy jednak nie o chorobę chodzi, ale gnębienie przez człowieka... W szkole, w pracy... Wybierają rydwan zwycięzcy. Na co liczą? Że jakaś łaska skapnie z jego stołu? A może, że dzięki temu nie obróci się z jakiegoś powodu przeciwko nim? W każdym razie wolą się odsunąć od tego, który przegrywa... Ale Ty, Boże, choć nie jestem bez winy, bo charakter trudny, proszę, nie patrz na to obojętnie...