Dopiero, gdy zabraknie wody, uświadamiamy sobie, jak bardzo jest niezbędna w życiu. Jakim okazuje się dobrodziejstwem, gdy jesteśmy spragnieni. Jak bardzo jej potrzebujemy, gdy męczą nas upały lub utrudzeni jesteśmy podróżą, czy też ciężką pracą. Bez niej nie wzrosłyby plony, nie zostałby obmyty brud. Bez niej nie moglibyśmy zostać ochrzczeni.

Spragnieni wody byli Izraelici na pustyni i Samarytanka, która przyszła zaczerpnąć jej ze studni. Bóg wychodzi naprzeciw potrzebom człowieka i zaspokaja jego pragnienie. Laską Mojżesza wyprowadza wodę ze skały, by napoić zmęczony wędrówką lud, a w sercu Samarytanki otwiera nowe źródło, które zaspokaja duchowe pragnienie, które pozwala uwierzyć Jego słowom i uznać w Jezusie Zbawiciela.

To źródło zostało otwarte i w moim sercu podczas chrztu. Dzięki śmierci Chrystusa uzyskałam dostęp do tej łaski i mam w niej trwać i chlubić się nadzieją chwały Bożej. Bóg nie tylko troszczy się o moje ziemskie życie i gdy trzeba wyprowadzi dla mnie wodę ze skały, ale daje mi znacznie więcej – wodę żywą, która otwiera mi drogę do wieczności.

Pytania do rachunku sumienia:

1. Jak korzystam z łaski i daru chrztu św.?
2. W jaki sposób okazuję wdzięczność Bogu za dar chrztu św.?
3. Jakim jestem chrześcijaninem w codziennym życiu?

Drogowskazy Jana Pawła II:

Nowość życia w Nim jest „Dobrą Nowiną” dla człowieka wszech czasów: do niej wszyscy ludzie zostali powołani i przeznaczeni. […] Wszyscy jej szukają, choć nieraz w sposób niejasny, i wszyscy mają prawo do poznania wartości tego daru i przyjęcia go. Kościół, a w nim każdy chrześcijanin, nie może ukrywać ani zachowywać dla siebie tej nowości i tego bogactwa, otrzymanych z Bożej dobroci, by przekazywać je wszystkim ludziom. (Redemptoris missio 11)