Zadziwiające to wszystko. Gdy my przeczuwamy Jego klęskę – Bóg ogłasza dalekosiężne plany, nawrócenie całego świata, błogosławieństwo dla najdalszych wysp. Oto my siedzimy zdjęci lękiem, Judasz odchodzi w ciemność, aby zdradzić – a Jezus ogłasza Bożą chwałę, która dokona się na naszych oczach.

Siłę nadziei widzimy wtedy, gdy obwieszcza się nam: „na próżno” i „na nic”. Tak jakby dopiero głębia upadku, bezsilność, ból pozwalały zobaczyć siebie samych i świat z innej perspektywy. Czego chce ten Bóg? Obwieszcza zwycięstwo, pomyślność, królowanie – kiedy tak kurczowo trzymamy się tej drobiny łaski, która znamy.

Otworzyć się. Odetchnąć. Chadzać Jego drogami – smakować chwały Bożej, umierania, zdrady, klęski. Oczekiwać zmartwychwstania.

Rachunek sumienia

• Czego się w relacji z Bogiem boję? Co mi przeszkadza w budowaniu zaufania do Jego sposobu życia, Jego dróg?
• Czy teraźniejsze cierpienie budzi we mnie tylko bunt? Czy godzę się na złe doświadczenia, czy je Bogu oddaję?