JEREMIASZ

Pochodził z miasteczka o nazwie Anatot, oddalonego o 6 km od Jerozolimy. Był synem kapłana Chiliasza (Jr 1,1). W 626 r. przed Chr. został powołany przez Boga na proroka. Swoją misję pełnił w czasie panowania kilku królów izraelskich, od Jozjasza (640-609 przed Chr.) do Sedecjasza (597-587 przed Chr.).

Działał również po upadku Jerozolimy w 587 r. przed Chr., kiedy miasto zostało zburzone, a mieszkańcy zostali uprowadzeni do Babilonu. Jeremiasz wówczas znalazł się w Mispa. Jego księga zawiera: historię powołania proroka (rozdz. 1); tzw. księgę gróźb: 2,1-25,14 - mowy wygłoszone przez Jeremiasza w roku 605 przed Chr., zawierające groźby i zapowiedzi kary, jaka spotka naród izraelski, jeśli nie odwróci się od bożków i nie nawróci do jedynego Boga (zwój ten po odczytaniu w świątyni został spalony na polecenie króla Jojakima, a następnie odtworzony i poszerzony przez Barucha pod dyktando Jeremiasza); tzw. księgę pocieszenia: 26,1-35,19 - zapowiedzi pocieszające, skierowane do Izraelitów uprowadzonych do niewoli babilońskiej; biografię Jeremiasza spisaną przez jego sekretarza Barucha (36,1-45,5) oraz mowy przeciw obcym narodom - 46,1-51,64.

Działalność Jeremiasza i jego nauczanie pomogło narodowi wybranemu przetrwać trudne lata niewoli babilońskiej i inspirowało odnowę życia religijnego po powrocie do kraju.
(za: Gość Niedzielny Nr 25/2002)