ŚWIĄTYNIA JEROZOLIMSKA

Dla Izraelitów była najważniejszym miejscem modlitw, przez długi czas wyłącznym miejscem legalnego składania ofiar oraz miejscem uświęconym przez szczególną obecność Boga. Przygotowania do budowy sanktuarium rozpoczął król Dawid, a samego dzieła budowy podjął się jego syn Salomon. Zewnętrzna jej struktura naśladowała kultyczną architekturę ludów ościennych. Budynek świątynny o prostokątnym planie był podzielony na trzy części: przedsionek, miejsce święte oraz miejsce święte świętych, w którym była przechowywana Arka Przymierza.

Po rozpadzie monarchii na dwa państwa, w Królestwie Północnym powstały konkurencyjne w stosunku do świątyni jerozolimskiej sanktuaria w Betel i Dan. Po zniszczeniu Królestwa Północnego przez Asyrię świątynia w Jerozolimie stała się niekwestionowanym centrum życia religijnego dla całego Izraela. Na święta Paschy podążali do niej pielgrzymi z najdalszych krańców północnych Izraela.

W 586 roku przed Chr. wojska babilońskie pod wodzą Nabuchodonozora zniszczyły ją całkowicie, a Arka Przymierza zaginęła. Świątynia była odbudowana natychmiast po powrocie z niewoli babilońskiej. Chociaż była kontynuatorką pierwszej świątyni, to jednak z powodu braku suwerenności politycznej i środków nie odtworzono w pełni jej pierwowzoru. Dlatego wszyscy pamiętający splendor i wielkość świątyni Salomona opłakiwali skromność i niedostatki nowego sanktuarium.

Następne wieki pozwoliły tylko na niewielkie zmiany i częściowe upiększenia. Punktem zwrotnym było odnowienie i rozbudowa świątyni, dokonane przez Heroda Wielkiego. Powstały wysokie mury, obszerne dziedzińce zewnętrzne i wewnętrzne, tunele, schody oraz portyki z ogromnymi kolumnami, a trzyczęściowy przybytek pokryto złotymi płytami. Pojedyncze bloki kamienne, które były tworzywem murów świątynnych, miały od kilkunastu do kilkuset ton. Niektóre ważyły kilkadziesiąt razy więcej, niż bloki kamienne piramid egipskich. Stąd pytanie słuchaczy Jezusa, pełne zdziwienia: „Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?”.
(za: Gość Niedzielny Nr 12/2003)