2. Niedziela Wielkiego Postu (B)

W świetle Taboru

Ks. Leszek Smoliński

W „Liście do artystów” (1999) św. Jan Paweł II napisał m.in.: „Piękno jest kluczem tajemnicy i wezwaniem transcendencji. Zachęca człowieka, aby poznał smak życia i umiał marzyć o przyszłości. Dlatego piękno rzeczy stworzonych nie może przynieść mu zaspokojenia i budzi ową utajoną tęsknotę za Bogiem, którą święty Augustyn, rozmiłowany w pięknie, umiał wyrazić w niezrównanych słowach: «Późno Cię umiłowałem, Piękności tak dawna a tak nowa, późno Cię umiłowałem»” (nr 16).

Boskie piękno odbija się w Osobie Jezusa w tajemnicy przemienienia, „które według tradycji miało miejsce na górze Tabor. Chwała Bóstwa rozświetla oblicze Chrystusa, kiedy Ojciec uznaje Go wobec porwanych zachwytem Apostołów, wzywa ich, aby Go słuchali i przygotowuje do przeżycia z Nim bolesnego momentu męki, aby doszli z Nim do radości zmartwychwstania i do życia przemienionego przez Ducha Świętego” (RVM 21). Zatem podnosi się zasłona zwyczajności i Jezus przez chwilę ukazuje się takim, jakim jest On naprawdę. Widzimy Jego ludzką naturę w blasku Boskiej chwały. Potwierdza w ten sposób wyznanie Piotra. Wskazuje także, że aby „wejść do swej chwały”, musi przejść przez krzyż w Jerozolimie. Mojżesz i Eliasz widzieli chwałę Boga na Górze; Prawo i prorocy zapowiedzieli cierpienia Mesjasza. Męka Jezusa jest właśnie wolą Ojca – Syn działa jako Sługa Boży. Obłok wskazuje na obecność Ducha Świętego: Ukazała się więc cała Trójca: Ojciec w głosie, Syn jako człowiek i Duch w świetlistym obłoku (por. KKK 555).

Jeśli wpatrujemy się w życie Jezusa, to dostrzegamy, że na początku Jego życia publicznego był chrzest, a na początku Paschy – Przemienienie. Przez chrzest Jezusa ukazała się tajemnica naszego pierwszego odrodzenia, czyli nasz chrzest. Przemienienie „jest sakramentem powtórnego odrodzenia”, które zapowiada nasze zmartwychwstanie. Już teraz uczestniczymy w Zmartwychwstaniu Pana przez Ducha Świętego, który działa w sakramencie Ciała Chrystusa. Przemienienie daje nam przedsmak chwalebnego przyjścia Chrystusa, „który przekształci nasze ciało poniżone na podobne do swego chwalebnego ciała” (Flp 3, 21). Przypomina nam również, że „przez wiele ucisków trzeba nam wejść do Królestwa Bożego” (Dz 14, 22) (por. KKK 556).

Na „Synaju” Nowego Przymierza widzimy Jezusa, którego odzienie stało się lśniąco białe. Ten kolor oznacza świętość, która może pochodzić tyko od Boga. Natomiast obecność obłoku objawia, że nowym i wiekuistym mieszkaniem Boga, w którym niebo spotyka się z ziemią, jest sam Jezus. A w dalszej kolejności również ci, którzy są z Nim złączeni. Dlatego zadaniem ludzi wiary, pokrzepionych słowem Pana i Eucharystią jest niesienie światła nadziei z Góry Tabor tym, którzy doświadczają ciemności.

To dzieło podejmują również misjonarze. Druga niedziela Wielkiego Postu jest w Polsce Dniem Modlitwy, Postu i Solidarności z Misjonarzami, którzy w 99 krajach misyjnych głoszą Ewangelię i dają świadectwo wiary przez dzieła chrześcijańskiej miłości. Prośmy zatem:

Spojrzyj, Panie, na trud, jaki podejmują misjonarze, aby głosić Dobrą Nowinę aż po krańce ziemi. Podnoś ich na duchu, oświecaj w przeciwnościach i niebezpieczeństwach. Niech głosząc radość Ewangelii zdobywają nowych uczniów dla rozwoju Twojego królestwa. Niech pomagają tym, którzy nie poznali jeszcze Boga, odkrywać, że również ich pragnie On oświecić światłem swojej prawdy i miłości.