Post na trudne czasy

Żywiący się szarańczą i miodem Jan Chrzciciel? Karmiony przez kruka święty Antoni? Dosypujący do jedzenia popiół święty Franciszek? To nie dla mnie, powie większość czytelników. Tym bardziej w tak trudnych czasach.

Z pierwszą częścią można się zgodzić. Tak radykalny post być może nie dla każdego jest przeznaczony. Być może, bo znajdą się pracujący ciężko fizycznie, a jednak poszczący o chlebie i wodzie. Ich świadectwo prowokuje, by postawić dwa ważne pytania.

Jakie czasy są trudne?

Najczęściej mamy w zanadrzu dwa argumenty. Powtarzane zwłaszcza na usprawiedliwienie spożywania pokarmów mięsnych w piątki. Są nimi bezrobocie i malejące dochody. Komentować trudno, zwłaszcza gdy nie wiemy nic o naszych rozmówcach. Nie ulega wątpliwości, że w ustach części z nich takie stwierdzenia brzmią wiarygodnie i nie powinny podlegać krytyce. Natomiast należy zastanawiać się, czy wspomniane bezrobocie i malejące dochody wyczerpują temat trudnych czasów.

Pomińmy odniesienia historyczne i zatrzymajmy się tu i teraz. Co jest większą trudnością: nie zjeść w piątek wędliny czy na imprezie w akademiku przyznać się do abstynencji? Zrezygnować ze słodyczy czy stanąć w obronie szkolnego katechety? Wyłączyć w Wielkim Poście telewizor czy przyznać się publicznie do uczestnictwa we Mszy świętej nie tylko w niedzielę, ale i w tygodniu? Ograniczyć gry komputerowe czy stanąć w obronie lżonych i wyszydzanych?

Powtórzone kilka razy „czy” nie jest literacką retoryką. Ono ma uświadomić skalę trudności. W ich perspektywie odkrywamy, że trudnością jest nie tylko materialny poziom życia. Są sprawy trudniejsze. Należą do nich dylematy moralne i decyzje jakie człowiek musi podejmować. Bez względu na miesiąc, wiek i rok. Zarówno przed miesiącem, rokiem czy wiekiem. Jak i w odległej przyszłości. W tym sensie każdy czas jest trudny. Bez względu na ilość zapasów w lodówce i pieniędzy na koncie.

Być może teraz łatwiej będzie znaleźć odpowiedź na kolejne pytanie.