Wędrówka

Niezmiennie porusza nas myśl, że Bóg narodzi się tuż obok nas. Na tyle blisko, byśmy łatwo mogli odnaleźć go sercem i pragnieniem. Wędrówka staje długa, kiedy obciążamy się w drodze swoimi planami, pomysłami. Jakie niesiemy dary na to niezwykłe spotkanie? Co zamierzamy ofiarować Bogu, którego tak oczekujemy i czy przeżyjemy coś więcej ponad tkliwe wzruszenie? Ofiarujemy siebie czy tylko tradycyjnie dorzucimy grosz do mirry, złota i kadzidła?

Nieuporządkowanie do którego nazbyt przywykliśmy, sprawia, że rozmywa się nam kształt świata i siebie. Tymczasem potrzebujemy wyraźnych ram, które możemy sobą wypełnić, czy tez odwrotnie, dopełnią one  naszego obrazu. Na nowo spróbujmy budować nasze życie i zacznijmy pracować nad odnowieniem swoich obyczajów. Niech czas adwentu po raz kolejny sprawi, że wysłuchamy Janowych napomnień i wezwań. Nie będziemy jak zwykle szukać winy swojego postepowania u innych, w zgorszeniu które idzie z cokolwiek znaczącej „góry”. W nas samych odnajdźmy przyczynę swoich upadków i wolę by powstać. Nie doznamy przemiany oczekując aż świat stanie się lepszy. Spróbujmy dotrzeć nad Jordan byśmy po raz kolejny oczyszczeni i przebudzeni mogli wyśpiewać radosne Gloria!

Czy mamy świadomość obecności Boga przychodzącego w ludzkim ciele? Co uczynimy z tym pięknym uniesieniem serca, czystością intencji. Spróbujmy wzorem mędrców powrócić do domów innymi drogami. Omijajmy stare, utarte ścieżki, na których sami na siebie zastawiliśmy wiele pułapek. Jeśli naprawdę chcemy odnaleźć w stajence żywego Boga a nie tradycję, musimy zmieniać się i wzrastać. Zrozumieć że nasze życie będzie kształtowane na nowo. Musimy się poddać jego wymagającej miłości i zgodzić na to, że każdy z nas znajdzie w nim to, co On dla nas przeznaczył. Zatrzymać się by określić cele i poprzez wzrost je osiągać. Nasza wędrówka do Betlejem niech będzie czasem dobrych przemian i powracania do Boga.