Od 23 lat

Piotr

Czy żeby się nawrócić trzeba odejść? zerwać kontakt z Panem Bogiem? ochłodzić relację z Nim?

Chyba nie. Ja nigdy od Niego nie odszedłem, nie odwróciłem się. Relacji po prostu nie było, chyba żadnej. Religijność, jaką wyniosłem z domu rodzinnego, była tylko religijnością bez relacji, bez rozumienia, bez wiary. Była powierzchowna. Tak więc nie przeszkadzało mi, że w pewnym momencie zanikła.

Od 23 lat nawracam się. Moja żona, wtedy dziewczyna, zaczęła mnie zabierać do oo. Dominikanów na Służewcu w Warszawie. Zaczęło się odbudowywanie religijności. Po jakimś czasie nadszedł moment, w którym zapragnąłem uwierzyć. I nad tym właśnie pragnieniem pracuję i czuwam, żeby nie osłabło. Czasem to ja staram się mocniej, czasem moja żona. To dobrze, że jest nas dwoje. Że możemy się wspierać, gdy przychodzi kryzys. Kryzys chęci, nie kryzys wiary, ten na szczęście nie zdąży nadejść.

Od tych 23 lat nawracanie się trwa i chyba się nie skończy. Znany paradoks: im jestem bliżej, tym więcej widzę. Widzę moje braki, niedoskonałości. Im więcej robię, tym więcej jest do zrobienia . Zmieniają się okoliczności, zadania, my sami się zmieniamy, doroślejemy, uczymy się. Coraz częściej musimy dokonywać wyborów – w co się angażować, którędy iść, na czym się teraz skupić. Pan Bóg chyba zaczął już pokładać w nas zaufanie, że możemy za siebie decydować i daje nam większy wybór . Z tego wynika, że troszkę się już nawróciliśmy , możemy liczyć na większe wsparcie, ale też nagrodę. Mam nadzieję, że nie przesadzam i nie wpadam w jakąś pychę . Faktem jednak jest, że mimo postępującego wieku zapał nie przygasa, siły też się znajdują. Łatwiej, szybciej pokonuję niechęć i lenistwo. Chyba w tym właśnie jest siła małżeństwa. Nawzajem się mobilizujemy, czasem zastępujemy, czasem uzupełniamy. Wiem, że sobie poradzimy.

Dziękuję Bogu za wiarę. Wiara daje nadzieję. Nadzieja daje siły do ciągłego nawracania się.