Wielki Tydzień i Wielkanoc 2005

Nie ma nadziei dla papieża? (Dz 2,14.22-28; Ps 16; 1 P 1,17-21; Lk 24,32; Łk 24,13-35)

W piątek kilka godzin przed śmiercią Jana Pawła II usiadłem przed telewizorem i ścisnąłem w ręce pilota. Jedna z polskich stacji powiadamiała o śmiertelnej chorobie, a informacji spikera towarzyszył krótki napis. Zdanie na pasku przesuwającym się u dołu ekranu było rozbrajające: „Nie ma nadziei dla papieża * Nie ma nadziei dla papieża. * Nie ma nadziei dla papieża”.

Jest nadzieja dla papieża. Jezus Chrystus otworzy Jego grób. Dzisiejsze czytanie nie pozostawia wątpliwości: „Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim, Dlatego ucieszyło się moje serce i rozradował się mój język, także i moje ciało spoczywać będzie w nadziei”.

Nasze ciała będą spoczywać w nadziei. Nie tylko sceptykom trudno w to uwierzyć. Pewnie dlatego Piotr, rozpoczynając swą katechezę, zaznaczył: „Przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów”.

Przyjmij do wiadomości i posłuchaj wyraźnie: śmierć została zabita na krzyżu. Niemożliwe jest, by zapanowała nad tobą.

Modlitwa poranna

Błogosławię Pana, który dał mi rozsądek, bo nawet nocami upomina mnie serce.
Stawiam sobie zawsze Pana przed oczy, nie zachwieję się,
bo On jest po mojej prawicy.
Dlatego się cieszy moje serce, dusza się raduje,
a ciało moje będzie spoczywać z ufnością,
bo nie pozostawisz mojej duszy w Szeolu
i nie dozwolisz, by wierny Tobie zaznał grobu.
Ukażesz mi ścieżkę życia, pełnię radości u Ciebie,
rozkosze na wieki po Twojej prawicy.

(Psalm 16)