Wielkopostna szkoła patrzenia

To spotkanie było zupełnie inne od poprzednich. Dziewczyny przyniosły pocięte na pół kartki bloku technicznego. Babcia wypisywała na nich coś niebieskim flamastrem i odkładała na bok. Tym razem na stole nie było Pisma świętego. Obok świecy zostały położone zapisane poprzednio kartki. Ale w taki sposób, by nie było widać treści.

- Dziś nie będziemy dyskutować o życiu – zaczęła babcia po modlitwie. Dziś będziemy uczyli się życia. Mam przygotowane dziesięć kartek. Na każdej z nich jest wypisane inne zadanie do wykonania. Trzeba dokonać wyboru i zaplanować w jakiej kolejności zostaną wykonane, ile czasu trzeba na nie poświęcić, z czego można zrezygnować.

Kuba brał po kolei kartki i czytał na głos. Praca domowa z matematyki, sprzątanie pokoju, adoracja Najświętszego Sakramentu, rehabilitacja Jagusi, lektura z polskiego, pomoc mamie w zakupach, naprawa roweru, lektura Pisma świętego, korepetycje z angielskiego, trening koszykówki.

Zaczęło się układanie grafiku zadań, rozgorzała dyskusja. Jakby nie ułożyć zawsze na coś brakowało czasu. W dodatku mama krzyczy, że musi być posprzątane natychmiast, u Jagusi są dyżury i nie można nawalić, w szkole dwie klasówki, olimpiada z angielskiego na horyzoncie a trener przypomina o mających się odbyć za tydzień eliminacjach. Więc rower i adoracja wypadły. Co do zakupów alternatywą była kłótnia z mamą. Wszystko wskazywało na to, że na lekturę Pisma świętego zostanie kilka minut przed spaniem. Pod warunkiem, że nie zaśnie się w trakcie ze zmęczenia.

Hubert początkowo całe to zamieszanie obserwował z boku. Ostatecznie oni mieli więcej doświadczenia. Jednak gdy usłyszał, że Pan Bóg poczeka do następnego dnia, bo przecież widzi, że wszystko, co robią, wypływa z miłości, nie wytrzymał.

- Najpierw poczeka jeden dzień, bo przecież wszystko z miłości – zaczął spokojnym, ale zdecydowanym głosem – potem dwa dni poczeka, bo przecież wszystko z miłości. Potem poczeka tydzień a następnie miesiąc. Bo przecież wszystko z miłości. A na koniec okaże się, że w tym co robimy już nie ma miłości. Wiecie – ciągnął – jestem tu najkrócej z was i być może nie mam do powiedzenia tyle, co inni. Ale mnie bardzo mocno zapadły w sercu słowa księdza proboszcza, a właściwie Pana Jezusa, jakie usłyszałem na spowiedzi. „Beze Mnie nic nie możecie uczynić”.
- Myślę, że Hubert ma rację – odezwała się babcia, dotychczas stojąca za jego plecami i przysłuchująca się rozmowie. – Bo w życiu są sprawy pilne i ważne. Pilne mogą poczekać, ważne nie mogą. Wszystko zależy jedynie od tego, co jest dla człowieka ważne.