Z legend Chrystusowych

I znów zbliżając, ostrze miecza do śpiącego, mówił do siebie z uciechą: „Przynajmniej tym razem nikt między nami nie stanie i nie wyrwie go z mojej mocy”.

Wciąż jeszcze trzymał w ręce lilię, którą zerwał u wejścia do groty, a gdy tak rozmyślał, z kielicha kwiatu wyleciała ku niemu pszczoła, która tam siedziała ukryta, i brzęcząc uporczywie, zaczęła krążyć koło jego głowy.

Zadrżał żołnierz. Przypomniał sobie pszczoły, które ten mały chłopiec zanosił do ich ula, i pomyślał, że to właśnie pszczoła pomogła temu dziecku ujść z biesiady u Heroda.

Uderzyła go ta myśl, że aż się zdumiał. Opuścił miecz i stojąc bez ruchu, przypatrywał się pszczole.

Teraz już nie słyszał brzęczenia małego owada, ale stojąc tak całkiem nieporuszenie, poczuł słodką, miodną woń, rozchodzącą się od lilii, którą trzymał w ręce.

I znów pomyślał o liliach, którym pomagał mały chłopiec, i przypomniał sobie, że to właśnie wiązka lilii ukryła dziecko przed jego spojrzeniem i pomogła mu ujść z miasta.

Zamyślał się coraz bardziej, a miecz cofał ku sobie.

- Pszczoły i lilie odpłaciły mu za jego dobrodziejstwa - szeptał sam do siebie.

Pomyślał nagle, że ten chłopiec także i jemu dobrodziejstwo wyświadczył i mocny rumieniec wystąpił mu na twarz.

- Czyż rzymski legionista może zapomnieć o zapłacie za wyświadczoną przysługę? - wyszeptał.

Przez krótką chwilę walczył sam z sobą. Myślał o Herodzie, a także o swojej własnej chęci zgładzenia młodocianego księcia pokoju.

- Nie godzi się zabijać dziecka, które uratowało mi życie - powiedział w końcu.

Schylił się i złożył swój miecz obok dziecka, żeby uciekający, obudziwszy się, zrozumieli, jakiego uniknęli niebezpieczeństwa.

Wtedy zobaczył, że dziecko nie śpi. Leżąc, przyglądało mu się swoimi pięknymi oczami, które błyszczały jak gwiazdy.

I zgiął żołnierz kolano przed dzieckiem.

- Panie, Ty jesteś potężny! - powiedział. – Tyś zwycięzcą mocnym. Ty jesteś, którego kochają bogowie. Ty jesteś, który depce po wężach i padalcach.

Ucałował jego stopy i wyszedł powoli z groty, a ono, leżąc, patrzyło za nim wielkimi, zdumionymi oczyma dziecka.