23. Niedziela zwykła (C)

Być uczniem Jezusa

ks. Jan Kochel

Być chrześcijaninem to znaczy być uczniem Jezusa Chrystusa. Ale czy to oznacza coś podobnego do bycia uczniem Platona, Konfucjusza czy Dalajlamy?

Ewangelia w dwóch krótkich przypowieściach wyjaśnia, kto może być uczniem Jezusa. Posługuje się przy tym formą i językiem, które lubują się w obrazach, porównaniach, metaforach. Specyficzną cechą języka semickiego jest zamiana zwykłych porównań na przeciwstawienia, które czasem bulwersują i gorszą słuchaczy. Św. Paweł, np. cytując proroka Malachiasza (1,2-3) pisze, że Bóg tak powiedział: Jakuba umiłowałem, a Ezawa miałem w nienawiści (Rz 9,13). Apostoł chciał przez to powiedzieć: ”Dałem pierwszeństwo Jakubowi” - chociaż Ezaw był starszy. Podobnej konstrukcji użył Jezus wobec tłumów: Jeśli ktoś przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr... (Łk 14,26) oznacza to po prostu, że kto pragnie iść za Jezusem, powinien miłować Go więcej niż najbliższych członków rodziny, więcej niż samego siebie. Jezus Nauczyciel nieraz łamał konwenanse, denerwował i irytował tym, co mówił, i tym, co robił. To był jeden z elementów Jego pedagogii.

W wyborze drogi życiowej jako wzór stawia swoim uczniom - na zasadzie przeciwstawienia - fachowego budowniczego wieży w swojej winnicy oraz rozsądnego króla, który planuje kampanię wojenną z o wiele liczniejszym przeciwnikiem. Jeden i drugi potrzebuje czasu i refleksji, by podjąć odpowiednią decyzję i nie ośmieszyć się przed innymi. Ewangelicznego ucznia powinna więc cechować mądrość, cierpliwość i rozwaga.

Pięknie uzupełnia te obrazy autor Księgi Mądrości, który przytacza starotestamentalną modlitwę o dar mądrości, którą można by włożyć w usta każdego, kto pragnie ”rozeznać zamysł Boży”. Każdy, kto prosi o mądrość, otrzymuje ”z wysoka Świętego Ducha” i poznaje, ”co [Bogu] miłe”.

Wzruszający jest też opis relacji, które łączyły apostoła Pawła ze swoim uczniem (dawnym niewolnikiem) Onezymem. W liście do współpracownika Filemona Paweł nazywa go: dzieckiem, którego ”zrodził w kajdanach”, sercem swoim i bratem umiłowanym. Pisze o nim językiem, którego używają rodzice opisujący cechy swoich dzieci lub zakochani wychwalający zalety swoich partnerów.
Mistrz z Nazaretu, powołując uczniów, nie tylko uczył ich mądrości i miłości, ale przede wszystkim proponował im wspólnotę życia - ”bycie z Nim”. Uczeń Jezusa ma niejako wejść w Jego ślady, iść za Nim, towarzyszyć Mu w drodze (aż po krzyż); ma być - tak jak On - ”znakiem sprzeciwu” dla świata. Ale to też jeszcze nie wszystko! Uczeń Jezusa ma też wyrzec się ”wszystkiego, co posiada”, niejako zapomnieć o sobie, o swoich planach, upodobaniach.

Czy jesteśmy w stanie spełnić tak wzniosłe wymagania?

Na szczęście pozytywne odczytanie Ewangelii pozwala wierzyć, że każdy, kto miłuje ojca i matkę, żonę i dzieci, braci i siostry - jest uczniem Jezusa. Kto solidnie i uczciwie wykonuje swoją codzienną pracę, np. jako inżynier czy murarz - jest uczniem Jezusa. Polityk czy generał, który lekkomyślnie nie naraża życia swoich podwładnych, ale wytrwale dąży do zachowania pokoju w świecie - jest uczniem Jezusa. Każdy, kto niesie swój codzienny krzyż obowiązków, zadań i powinności, kierując się rozwagą, mądrością i przykazaniem miłości - jest uczniem Jezusa. Bo ileż w tym wszystkim potrzeba wyrzeczenia, ofiary i zaparcia się siebie!

Kto zmierza ku wzniosłym ideałom, kroczy po stopniach. Nie możemy wymagać, aby pokonywał strome schody szturmem i przeskakiwał stopnie, które w danej chwili są dla niego zbyt wysokie. Uczeń Jezusa ma ”co dnia” brać swój krzyż (Łk 9,23), stopniowo dojrzewać do swoich zadań. Warto przywołać tutaj wzruszający tekst, który napisał mały chłopiec, wezwany przez katechetę, aby ułożyć ”list do Pana Boga”. Był to list nader zwięzły: ”Panie Boże, robię co mogę. Franta”.

Czyż Pan wymaga od nas czegoś więcej?