27. Niedziela zwykła (C)

Głos Boga

Tomasz Dostatni OP

Werset psalmu responsoryjnego: „Obyście dzisiaj usłyszeli głos Jego” uczy nas przedziwnej chrześcijańskiej postawy zasłuchania. Otwarcia naszego serca, umysłu, duszy na głos przemawiającego Boga. Ten Który był, Który jest, przychodzi do nas każdego dnia. Dla nas jest ważne, abyśmy potrafili „usłyszeć Jego głos”. Dostrzec obecność Boga może tylko człowiek, który jest blisko Niego, który stara się tę bliskość podtrzymywać. Człowiek taki uczy się wrażliwości, otwarcia się na Boga, odpowiadania na Jego wezwania..

Bóg przychodzi do nas i mówi. Przez fakt stworzenia świata, przez przyrodę, jej piękno mówi o Sobie, objawia, jaki jest. Przez człowieka przemawia Bóg do drugiego człowieka. Drugi człowiek jest tym, który może być źródłem prawdy o Bogu. Bóg przemawia również przez słowa Pisma Świętego. Pięknie to wyraża stara chrześcijańska formuła, według której Biblia jest „listem napisanym przez Boga do człowieka”.

Święty Paweł w Liście do Tymoteusza w prostych i bardzo osobistych słowach zachęca do dawania chrześcijańskiego świadectwa: „Nie wstydź się zatem świadectwa Pana naszego ani mnie, Jego więźnia, lecz weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według danej mocy Boga”. Każdy z nas jest powołany do świadczenia o Chrystusie, w miejscu pracy, w domu czy w szkole. Nie tylko w wielkich uroczystych chwilach, ale także codzienności. Chodzi o to, aby ludzie, patrząc na nas widzieli, że jesteśmy chrześcijanami. To proste, a zarazem często najtrudniejsze, bo wymagające. Bycie chrześcijaninem wymaga świadomego wyboru, który trzeba stale, każdego dnia powtarzać.

Prośba Apostołów: „Panie, przymnóż nam wiary” jest wołaniem, które często wydobywa się z duszy człowieka. Są w życiu chwile, kiedy wiemy, że tylko Bóg może nam pomóc, tylko do Niego możemy się zwrócić, bo wiemy, że nas wysłucha. Żywa wiara zakłada więź, relację bliskości, modlitwę rozumianą jako rozmowa, spotkanie z Bogiem. Zakłada pamięć o innych ludziach, o wydarzeniach, których potrafimy Bogu opowiadać. Bóg oczekuje, abyśmy do Niego się zwracali, a wtedy nasza wiara się umacnia. On karmi nas sobą samym.

Ludzka codzienność znaczy dom rodzinny, ale też i chwile wypoczynku. Na codzienność składa się to, co robimy i to, jakimi jesteśmy. Również Bóg, przez swoją obecność i naszą z Nim więź, jest częścią tej codzienności. Wezwanie: „Obyście dzisiaj usłyszeli Jego głos” przypomina, że nie powinno być takiego dnia w naszym życiu, w którym byśmy nie wyrazili prośby o usłyszenie głosu Ojca. Bez Bożej obecności, bez Jego słowa nasza codzienność nie tylko traci sens, ale często jest niewytłumaczalna, ociera się o absurdalność. Bo pełne wypełnienie i zrozumienie dokonuje się tylko w Chrystusie, który jest początkiem i końcem naszego życia i całego wszechświata.