Nieśmy Ewangelię ubogim

3. W wigilię swojej męki, jako testament Jezus zostawił Apostołom zgromadzonym w Wieczerniku w czasie świętowania Paschy nowe przykazanie miłości - mandatum novum: „To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali” (J 15, 17). Miłość braterska, o którą prosi Pan swoich przyjaciół, ma źródło w ojcowskiej miłości Boga. Apostoł Jan zauważa: „Każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga” (l J 4, 7). A więc, aby kochać według Boga, należy żyć w Nim i Nim: Bóg jest pierwszym „domem” człowieka i ten, który trwa w Nim, płonie płomieniem miłości boskiej, zdolnej „zapalić” świat. Czyż nie to jest misją Kościoła w każdym czasie?
Nie jest więc trudno zrozumieć, że autentyczna troska misyjna i zaangażowanie priorytetowe wspólnoty kościelnej jest połączone z wiernością miłości Bożej, a ta z kolei jest zobowiązująca dla każdego chrześcijanina, każdej wspólnoty lokalnej, Kościołów partykularnych i całego ludu Bożego. To dokładnie z tej świadomości misji powszechnej płynie siła hojnej dyspozycyjności uczniów Chrystusa, aby realizować dzieła promocji ludzkiej i duchowej, którą świadczą, jak napisał umiłowany Jan Paweł II w encyklice Redemptoris missio: „o duchu całej działalności misyjnej: o miłości, która jest siłą pobudzającą misji. Tylko miłość powinna rozstrzygać, czy coś ma być wykonane czy zaniechane, zmienione czy niezmienione. Miłość jest zasadą działania oraz celem, do którego należy dążyć. Cokolwiek się szczerze uczyni dla niej i zgodnie z nią, nigdy nie będzie niewłaściwe” (60). Tak więc, być misjonarzem znaczy kochać Boga całym sobą aż do oddania Jemu, jeśli jest to konieczne, swojego życia. Iluż księży, zakonników, zakonnic i świeckich również w naszych czasach złożyło Mu świadectwo najwyższej miłości przez męczeństwo! Być misjonarzem, to pochylić się jak dobry Samarytanin nad potrzebami wszystkich, zwłaszcza najbardziej ubogich i najbardziej potrzebujących, ponieważ ten, który kocha sercem Chrystusa, nie szuka swojego interesu, lecz jedynie chwały Ojca i dobra bliźniego. To tutaj znajduje się sekret skuteczności działalności misyjnej, która przekracza granice kulturalne, dociera do wszystkich ludów i sięga aż po krańce świata.

4. Drodzy Bracia i Siostry, niech Światowy Dzień Misyjny będzie okazją, aby rozumieć coraz lepiej, że świadectwo miłości, która jest duszą misji, dotyczy wszystkich. W istocie służba Ewangelii nie powinna być rozumiana jako samotna przygoda, ale jako wspólne zaangażowanie całej wspólnoty. Obok tych, którzy są na pierwszej linii ewangelizacji - myślę tutaj z uznaniem o misjonarzach mężczyznach i kobietach - jest również wiele innych, dzieci, młodych i dorosłych, którzy przez swoją modlitwę i współpracę na różne sposoby uczestniczą w szerzeniu królestwa Bożego na ziemi. Pragnąłbym, aby to współuczestnictwo wzrastało coraz bardziej dzięki wspólnemu wysiłkowi wszystkich. Chętnie korzystam z tej okazji, aby wyrazić moją wdzięczność dla Kongregacji Ewangelizacji Narodów i dla Papieskich Dzieł Misyjnych, które z oddaniem koordynują wysiłki podejmowane w każdej części świata, aby wspomóc działanie tych, którzy są na pierwszej linii działalności misyjnej.
Niech Matka Boża, która przez swoją obecność u stóp krzyża i swoją modlitwę w Wieczerniku współdziałała aktywnie na początku misji Kościoła, wspomaga ich działanie i pomaga wierzącym w Chrystusa być bardziej zdolnymi do prawdziwej miłości, by w świecie spragnionym wartości duchowych stawali się źródłem żywej wody. Życzę tego z całego serca, udzielając wszystkim mojego błogosławieństwa.