List Apostolski Vicesimus Quintus Annus

C. Zwrócenie uwagi na nowe problemy

17. Wysiłek odnowy liturgicznej musi jeszcze odpowiadać na wymagania naszych czasów. Liturgia nie jest rzeczywistością czysto duchową.⁷² W ciągu tych 25 lat pojawiły się nowe problemy lub dawne nabrały nowego znaczenia, jak na przykład sprawa otwarcia się przed mężczyznami żonatymi możliwości przyjmowania święceń diakonatu; sprawa funkcji liturgicznych, które mogą być zlecone osobom świeckim, mężczyznom i kobietom; nabożeństwa liturgiczne dla dzieci, młodzieży i osób upośledzonych, czy problemy sposobów układania nowych tekstów liturgicznych, dostosowanych do potrzeb poszczególnych krajów.

Konstytucja Sacrosanctum Concilium nie mówi o tych problemach, lecz wskazuje na ogólne zasady, mające koordynować oraz wspierać rozwój życia liturgicznego.

D. Liturgia i pobożność ludowa

18. W trosce o reformę i dla zapewnienia coraz większego rozwoju Liturgii,⁷³ należy koniecznie zwrócić uwagę na pobożność ludową chrześcijan i na jej stosunek do życia liturgicznego.⁷⁴ Nie można owej pobożności ludowej lekceważyć ani traktować jej z obojętnością czy pogardą, jest ona bowiem bogata w różnorakie wartości⁷⁵ i już sama w sobie wyraża religijne nastawienie wobec Boga. Jednak pobożność ta stale potrzebuje ewangelizacji, aby wiara, którą wyraża, stawała się wciąż bardziej dojrzała i autentyczna. Zarówno rozmaite nabożeństwa ludu chrześcijańskiego,⁷⁶ jak też inne formy pobożności są pożądane i godne zalecenia, pod warunkiem, że nie będą zastępowały ani nie będą mieszane z nabożeństwami liturgicznymi. Autentyczne duszpasterstwo liturgiczne potrafi się oprzeć na bogactwie ludowej pobożności, oczyszczać ją i poprowadzić ku Liturgii, jako dar ofiarny różnych narodów.⁷⁷

VI. RÓŻNE INSTYTUCJE ODPOWIEDZIALNE ZA ODNOWĘ LITURGICZNĄ

A. Kongregacja do spraw kultu bożego i dyscypliny sakramentów

19. Zadanie kierowania odnową Liturgii należy na pierwszym miejscu do Stolicy Apostolskiej.⁷⁸ Upływa w tym roku 400 lat od czasu, kiedy papież Sykstus V powołał do życia świętą Kongregację Obrzędów i zlecił jej obowiązek czuwania nad sprawowaniem Kultu Bożego, zreformowanego później na Soborze Trydenckim. święty Pius X ustanowił inną Kongregację do spraw Dyscypliny Sakramentów. Dla praktycznego wprowadzania w życie Konstytucji o Liturgii Soboru Watykańskiego II, Paweł VI utworzył specjalną Radę,⁷⁹ a później Kongregację Kultu Bożego;⁸⁰ te dwie instytucje wspaniałomyślnie, kompetentnie i szybko wywiązały się ze zleconych im zadań. W nowej strukturze Kurii Rzymskiej, przewidzianej przez Konstytucję Apostolską Pastor Bonus, zakres świętej Liturgii został połączony w jedno i zlecony odpowiedzialności jednej dykasterii: Kongregacji do spraw Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Do niej więc należy, z wyjątkiem spraw leżących w kompetencji Kongregacji do spraw Nauki Wiary,⁸¹ kierowanie i promocja Liturgii, której częścią zasadniczą są sakramenty, zachęcanie do rozwoju akcji duszpastersko-liturgicznej,⁸² popieranie różnych innych Instytucji oddających się sprawie apostolstwa liturgicznego, muzyki, śpiewu i sztuki sakralnej,⁸³ oraz czuwanie nad dyscypliną sakramentalną.⁸⁴ Jest to zadanie bardzo ważne, chodzi w nim bowiem przede wszystkim o wierne przechowanie wielkich zasad katolickiej Liturgii, ukazanych i rozwiniętych w Konstytucji soborowej oraz czerpanie z nich odpowiednich wskazań dla rozwoju i pogłębienia w całym Kościele odnowy życia liturgicznego. Kongregacja zatem będzie wspierać biskupów diecezjalnych w zadaniach odnoszących się do chrześcijańskiego kultu Bożego i w kierowaniu tym kultem zgodnie z przykazaniami Bożymi i sprawami Kościoła.⁸⁵ Będzie ona pozostawała w ścisłym i pełnym zaufania kontakcie z Konferencjami Episkopatów we wszystkim, co dotyczy ich kompetencji na polu Liturgii.⁸⁶

B. Konferencje biskupów

20. Na Konferencjach Biskupów spoczywał poważny obowiązek przygotowania przekładów ksiąg liturgicznych.⁸⁷ Niekiedy konieczność zmuszała do używania tłumaczeń prowizorycznych które zostały zatwierdzone ad interim. Na obecnym jednak etapie należy zastanowić się nad pewnymi trudnościami, które pojawiły się później; należy zaradzić pewnym brakom czy nieścisłościom, uzupełnić niekompletne tłumaczenia; ułożyć lub zatwierdzić pieśni do użytku liturgicznego; czuwać nad poszanowaniem tekstów zatwierdzonych, opublikować wreszcie definitywną wersję ksiąg liturgicznych w takiej szacie graficznej, która byłaby godna sprawowanych Tajemnic.

Do prac nad przekładem, a także dla dokonania szerszej konfrontacji na terenie całego kraju, Konferencje Biskupów powinny były stworzyć Krajowe Komisje Liturgiczne i zapewnić sobie współpracę ekspertów w zakresie różnych dziedzin wiedzy i apostolstwa liturgicznego.⁸⁸ Należałoby teraz dokonać bilansu, pozytywnego lub negatywnego, działalności tych Komisji, wskazań i pomocy otrzymanych z ich strony przez Konferencje Biskupów, tak co do składu osobowego, jak i działalności. Rola tych Komisji będzie tym bardziej delikatna, gdy Konferencja ma zamiar zająć się zasadami dostosowania lub głębszej inkulturacji Liturgii:⁸⁹ stanowi to jeszcze jedną rację, by czuwać, ażeby w jej skład wchodziły osoby naprawdę dobrze przygotowane.