Takie widzi świata koło… Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia… Przy czym nie chodzi o wygodną kanapę. O to, by rozsiąść się w fotelu, zadowalając życiem cichym i spokojnym. Prawda, modlimy się o nie w liturgii Wielkiego Piątku. Ale czynimy to nie w okolicznościach wykluczających cierpienie, udrękę, zło. Przeciwnie. Mamy przed oczami Krzyż i wiszące na nim Zbawienie świata. Kontemplując Ukrzyżowanego zauważamy nie tylko rozdzierający ciało ból. Także, jeśli chcemy być uczciwi, nadzieję z jaką powierza siebie Ojcu. „W ręce Twoje…” Śmierć zabiera Go do grobu. Nadzieja otwiera bramę domu Ojca. Tym samym sięga daleko, wysoko. Być może dlatego, że jest zawieszona między niebem a ziemią. „Ja, gdy będę wywyższony nad ziemię….” Nadzieja, by mogła stać się siłą życia, biec „bez zmęczenia”, iść „bez znużenia”  musi najpierw zawisnąć między ziemią a niebem, doświadczyć ciemności grobu, by – na końcu – zmartwychwstać z Chrystusem.

Jej przeciwieństwem jest nadzieja „pokładana tylko w tym życiu”. Czyniąca z nas ludzi „godnych politowania”. Sprawiająca, że powala nas najmniejszy powiew wiatru, męczy droga, przejście drogą stromą i wąską staje się zadaniem wręcz niewykonalnym, perspektywa życia zawęża się do tu i teraz. Albo – co gorsze – żyje wyidealizowaną przeszłością lub pozbawionymi realizmu marzeniami o bliżej nieokreślonej przyszłości, kiedy wzorem ewangelicznego bogacza zamieni drogę na dostatek. Nie będzie przesadą gdy powiemy, że pokładający nadzieję „tylko w tym życiu” jest kimś, kto mając możliwość szybowania w przestrzeni jak orzeł, wybrał życie żerującego na padlinie sępa.

Szukajmy zatem góry na której rodzi się wielka nadzieja. Sięgająca poza tu i teraz. Góry, pozwalającej zobaczyć „bezkresne przestrzenie, rozciągające się przed biegnącymi do Pana”. By zdobyć jej szczyt nie trzeba być taternikiem, alpinistą, himalaistą. Nie potrzebne są liny, haki, czekany, specjalistyczna odzież. Wystarczy sięgnąć po to, co jest w zasięgu ręki. Co jest „blisko ciebie”.

Liturgia jest źródłem i szczytem. Przyzwyczailiśmy się do wypracowanego na Soborze Watykańskim II  sformułowania Konstytucji o Liturgii. Oswoiliśmy się. Osłuchaliśmy. Spowszedniało. Często bardziej niż na treść zwracamy uwagę na formę. Na to wszystko co angażuje emocje, daje dobre samopoczucie, pozwala zapomnieć o otaczającym nas świecie i jego problemach. Chcemy, by liturgia chrześcijańska stała się biblijnym „miastem ucieczki”. Czyż nie jest to „pokusa zamknięcia się w naszym indywidualistycznym egoizmie”?

Eucharystia tę pokusę przezwycięża. „Głosimy śmierć Twoją (…) wyznajemy Twoje zmartwychwstanie (…) oczekujemy Twego przyjścia w chwale”. Owszem, jest miejsce na nasze potrzeby. Nie zapominamy o tym, co ludzkie, choćby w modlitwie powszechnej czy w kanonie. Ale one nie zamykają perspektywy. Przeciwnie. Nawet gdybyśmy chcieli myśleć wyłącznie o tu i teraz, liturgia ma klucz otwierający drzwi. Czasem działa jak wytrych. Jak łom do wyważania zamkniętych drzwi. „Miłosierny Boże, oczyść swój lud od wszelkiej zmazy grzechu i przyjmij jego dary; nie pozwól, aby lgnął do fałszywych radości, lecz doprowadź go do prawdziwego szczęścia”.  Czyli do zbawienia. W liturgii chrześcijańskiej o nic innego nie chodzi. Gdy to sobie uświadomimy, gdy zaczniemy przeżywać ją z wiarą, że dzięki niej możemy posiąść „radość życia wiecznego”, wówczas stanie się ona źródłem nadziei „wytryskującej ku życiu wiecznemu”. Co prawda nie „uwolni nas od udręk życia doczesnego”, ale dokona się coś znacznie większego i ważniejszego. Pozwoli nam przejść przez życie „w zjednoczeniu z Bogiem w Chrystusie, z wielką nadzieją, która nie zawodzi, a której zadatkiem jest miłość, jaką Bóg rozlał w naszych sercach przez Ducha Świętego”.

WIARA.PL DODANE 28.02.2022 AKTUALIZACJA 12.04.2022

Szukając skarbu

Droga Wielkiego Postu w przypowieściach - 2022. Zapraszamy. »

więcej »