DROGA

Najstarsze z zachowanych wyznań wiary Izraela zawiera pośrednie odniesienie do ważnego tematu obecnego w całej Biblii: „Ojciec mój, Aramejczyk błądzący, zstąpił do Egiptu, przybył tam w niewielkiej liczbie ludzi i tam się rozrósł w naród ogromny, silny i liczny”. (Pwt 26,5). Izrael wywodzący się od nomadów pojmował swoje dzieje od samego początku jako wędrówkę i drogę. Na wezwanie Boga Abraham wyruszył do nieznanej ziemi, wierząc jedynie Bożej obietnicy.

Podczas czterdziestoletniej wędrówki przez pustynię znaczna część Izraela przeszła od wiary do niewiary w Boga. Pamięć tego pierwotnego odejścia od Boga większości ludu, czyli apostazji, stanowiła podstawę do wielu późniejszych ostrzeżeń przed duchowym błądzeniem i nieznajomością dróg Bożych. Motyw drogi pojawia się w wezwaniach do wierności Bogu na płaszczyźnie indywidualnej i społecznej.

W psalmach i w księgach mądrościowych przeciwstawione są dwie drogi: droga człowieka mądrego i przestrzegającego Prawa Pana, która prowadzi do życia; droga głupca i grzesznika, która prowadzi do śmierci. Prorocy natomiast wzywają lud do zawrócenia z dróg grzesznych, do kroczenia drogami Pana oraz do ich znajomości. W zapowiedzi powrotu z niewoli babilońskiej, który jest interpretowany jako nowe wyjście z Egiptu, pojawia się nowy motyw: wezwanie do przygotowania drogi na przyjście Pana.

Jan Chrzciciel, który poprzedza bezpośrednio Jezusa, przypomina to dawne wezwanie. Nowy Testament ukazuje Jezusa jako przewodnika, towarzysza podróży i opiekuna. Jego droga ma jednak wyjątkowy charakter, zmieniając życie podążających za Nim. Wejść do ziemi obiecanej, do spoczynku i do chwały nie można inaczej, jak tylko podążając za Nim na drodze krzyża. Historia Kościoła - Nowego Izraela ukazana jest jako „droga”, wyznaczona przez Tego, który sam jest drogą prowadzącą do życia. W Nim chodząc, a nawet biegnąc i trzymając się tej drogi, cała wspólnota wierzących otrzymuje nieograniczony dostęp do Boga.
(za: Gość Niedzielny Nr 44/2002)