ZNAK WIELKI W NIEBIE

semeion mega
to określenie przywołujące ważne teksty biblijne. W mowie Mojżesza do Izraelitów plagi egipskie to ”znaki i cuda wielkie” (Pwt 6,22; 26,8). Król judzki Ezechiasz prosi Izajasza o znak potwierdzający wypełnienie obietnicy ocalenia ze śmiertelnej choroby. Wyproszonym znakiem jest cofnięcie się cienia wskazówek na zegarze o dziesięć stopni (2 Krl 20,8-11; Iz 38,4-10). Innym znakiem jest proroctwo Izajasza skierowane do króla Achaza: ”Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel” (Iz 7,14).

Znak rozważany sam w sobie mógł być jednak niejednoznaczny i nie zawsze wskazywał na Boga. Liczba mnoga ”znaki wielkie” oznacza czyny prowadzące przez swój cudowny charakter do oszukiwania ludzi (Ap 13,13-14; 16,14; 19,20). W dwunastym rozdziale Apokalipsy pojawia się inny znak - Smok. Jego rola jest zdecydowanie negatywna.

Bożym znakiem, który Jan widzi ”na/w niebie” (en to ourano), jest tylko Niewiasta. Słoneczne odzienie symbolizuje Jej nadzwyczajną bliskość do Boga. Opis wyglądu Syna Człowieczego - ”jak słońce jaśniejące w swej mocy” (Ap 1,16) - podkreśla Jego Boski charakter. Anioł zstępujący z nieba, który ma oblicze ”jak słońce” (Ap 10,1), to szczególny przedstawiciel Boga. Księżyc znajdujący się pod stopami Niewiasty wskazuje na Jej uczestnictwo w Boskiej niezmienności i doskonałości przewyższającej wszystkie inne stworzenia. Wieniec na głowie z gwiazd dwunastu to symbol nowego Ludu Bożego, którego mieszkaniem jest Nowe Jeruzalem. Ma ono ”dwanaście bram, a na bramach - dwunastu aniołów i wypisane imiona dwunastu pokoleń Izraela”, zaś jego ”mur ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka” (Ap 21,12.14). Bliskość do Boga, wywyższenie ponad stworzenie oraz zrodzenie wyznawców Chrystusa to cechy zarówno Maryi, jak i Kościoła.
(za: ks. Artur Malina, Gość Niedzielny Nr 33/2004)