Usłyszeć liturgię

Niebo. Cała przestrzeń świątyni mówi o niebie. Od drzwi wejściowych zaczynając. Zwiedzając średniowieczne kościoły zauważamy nad nimi sceny z Sądu Ostatecznego. Drzwi mówią, że wchodzisz na sąd. Są bramą domu miłosiernego Sędziego. Za nimi, w odległości kilkudziesięciu metrów, brama druga. Tęcza. Łuk oddzielający przestrzeń dla wiernych od tak zwanego prezbiterium. Tęcza czyli znak przymierza. Bóg, przez krew swojego Syna, zawarł z człowiekiem Nowe Przymierze. Ta Krew nas oczyści i ocali. Da nam prawo wstępu do przestrzeni za łukiem. A tam światło, święci, tabernakulum – Niebieskie Jeruzalem. Nasz dom. Możesz zobaczyć swój przyszły dom. Usłyszeć rozbrzmiewającą w nim muzykę, okrzyki radości tych, z których oczu otarto wszelką łzę.

Liturgia mówi. Słowo, modlitwa, przestrzeń, znak, nawet zapach. Słuchasz nie tylko uszami. Także wzrokiem i zmysłami. Byśmy tę mowę usłyszeli Kościół w Obrzędach Chrześcijańskiego Wtajemniczenia Dorosłych proponuje naznaczenie krzyżem czoła i narządów zmysłów. Piękny, wymowny i jakże skuteczny ryt. „Przyjmijcie krzyż na czole. Sam Chrystus umacnia was znakiem swojego zwycięstwa (…) Przyjmijcie znak krzyża na uszach, abyście usłyszeli głos Pana. Przyjmijcie znak krzyża na oczach, abyście ujrzeli jasność Bożą (…) Przyjmijcie znak krzyża na piersiach, aby Chrystus przez wiarę zamieszkał w waszych sercach.” Przyjmijcie znak krzyża. Bo słuchanie jest krzyżem. Słodkim jarzmem i lekkim brzemieniem.

Refleksję miałem zakończyć dwoma cytatami. Skoro jednak Adwent jest czasem budzenia ze snu, trudu wychodzenia naprzeciw przychodzącemu Jezusowi, zdecydowałem się na wskazanie lektury. Jeśli nie całości, to przynajmniej wstępu do dwóch książek. Duch liturgii (Kard. Joseph Ratzinger) i Symbolika świątyni chrześcijańskiej (Jean Hani). Lektury przysposabiające człowieka „na świadome przyjęcie Łaski  i na epifanię Ducha w tym, co cielesne”. Być może – taką mam nadzieję – komuś pomogą usłyszeć liturgię.