Jeremiasz: Klucz do Bożego serca

Modlitwa stanowi klucz do Bożego serca. Domaga się jednak od człowieka współpracy, wsłuchiwania się w to, co mówi do Niego Bóg. Wejście w świat ducha domaga się odrzucenia pustego sentymentalizmu typu: „czuję Boga – nie czuję Jego obecności”, „na modlitwie jest mi fajnie – ciągle spotykam jakieś rozproszenia”, „chciałbym się zbliżyć do Boga – nie mam czasu na modlitwę”. Ale również zmiany mentalności, która wciska nam świat, że aktywność to praca, a najlepszy sposób życia na co dzień to robienie i to jak najwięcej. A więc tyle jesteśmy warci, ile jesteśmy zdolni coś zrobić. Wydaje się, że twórcy takiego myślenia próbują dotrzeć do Bożego serca wytrychem, na skróty, bez większego wysiłku.

Nawet jeśli podobnie jak Jeremiasz doświadczamy na modlitwie wewnętrznej walki, mocowania się ze sobą i z Bogiem, to warto się modlić. Bóg nie jest pogotowiem ratunkowym, które przyjeżdża na wezwanie do chorego. Ale troskliwym Ojcem i Pasterzem, który z miłością troszczy się o powierzoną sobie wspólnotę Kościoła.

Modlitwa uczy zawierzenia, trwania w obecności Boga, kierowania ku Niemu swojego spojrzenie, czy dochowania wierności w czasie prób życiowych. Jak wskazuje ks. prof. Stanisław Urbański, człowiek jako stworzenie, w sposób sobie właściwy i proporcjonalnie do swoich zdolności, chwali Stwórcę mniej lub bardziej doskonale. Bowiem Bóg chce, by człowiek oddawał Mu chwałę i miał udział w Jego szczęściu przez oddawanie Mu czci. Stopień zaangażowania się w akt modlitewnego uwielbienia zależy także od poziomu życia duchowego chrześcijanina. Im bardziej chrześcijanin staje się mistykiem, tym więcej i goręcej wielbi Boga Trójjedynego (por. Odkrywanie modlitwy, Częstochowa 2011, s. 34).

Istnieje wiele sposobów i form modlitwy, które różne szkoły duchowości wypracowały przez wieki. Wszystkie one prowadzą do pogłębienia prawdy, iż możliwa jest przemiana naszego wnętrza pod warunkiem, że uwierzymy Bogu i powierzymy Mu swoje życie, swoją misję, powołanie.