Wielki Tydzień i Wielkanoc 2005

Robić to, co umie się najlepiej (Dz 4,1-12; Ps 118; Ps 118,24; J 21,1-14)

„Idę łowić ryby”. Proste, lapidarne stwierdzenie. Tylko przeczuwam, co działo się w sercu Piotra, gdy wypowiadał te słowa. Targany sprzecznymi uczuciami, niepewny tego, co miał robić, wybrał to, co umiał najlepiej. To nic, że były wielkie nadzieje, że na nim Jezus chciał zbudować swój Kościół. Choć plany nie legły całkiem w gruzach, bo Jezus zmartwychwstał, to Piotr zapewne niczego już nie był pewien. Przecież po zaparciu się Mistrza nic już nie było takie jak dawniej. „Łowić ryby” to powrót do stabilnego spokoju.

A jednak niedługo potem wezwany przed Sanhedryn odważnie głosił Zmartwychwstałego Zbawiciela. Wtedy już wiedział. Nie ma w żadnym innym zbawienia. Ani dla niego, ani dla innych.

Ileż to razy stawałem na rozdrożu zastanawiając się nad wyborem dalszej drogi. Ile razy radziłem komuś, kto stawał przed podobnym dylematem. Dziś wiem, że najlepiej robić to, co umie się najlepiej. Jezus wcześniej czy później skieruje na właściwą drogę.

Modlitwa poranna

Dziś już nie mogę pytać Cię, Panie, jakie jest moje powołanie. Swoją drogę znam, a przypieczętował ją przyjęty sakrament. Czasem tylko nie bardzo wiem, jak nie pogubić się wśród tylu możliwości służby, jakie przede mną stawiasz. Wtedy staram się robić to, co umiem najlepiej. Ufam, że nawet jeśli popełnię jakiś błąd, Ty szybko sprowadzisz mnie na właściwą drogę...