Wielki Tydzień i Wielkanoc 2005

Bóg wskrzesił tego, którego przybiłem do krzyża (Dz 2,14.22-32; Ps 16; Ps 778,24; Mt 28,8-15)

Mogę się tłumaczyć, że gdybym żył w czasach Jezusa w Palestynie, nie przyłożyłbym ręki do Jego ukrzyżowania. Może mi się nawet wydawać, że chętnie zostałbym jednym z Jego uczniów. Ale nie mogę być tego pewien. Tyle razy byłem w swoim życiu niewierny Bogu, tyle razy krzyżowałem Go swoimi czynami, że wcale nie jest pewne, czy z powodu swojej bezmyślności, doszukiwania się w drugich złej woli i obojętności na los krzywdzonych nie przyłożyłbym swej bezbożnej ręki do zabicia Zbawiciela.

Na szczęście Bóg wskrzesił Swojego Syna, a ja dostałem kolejne szanse. Mogę uwierzyć temu, co nie mieści się w głowie, ale o czym zaświadczyli inni, którym nie mieściło się w głowie. Mogę razem z niewiastami iść głosić Dobrą Nowinę o zwycięstwie nad grzechem, śmiercią i szatanem i starać się żyć nauką Jezusa na co dzień. Ale mogę też – jak przekupieni żołnierze – cynicznie przyjąć ofiarowane mi wygodne życie i śmiać się z tych, którzy uwierzyli. I usprawiedliwić swoją postawę stwierdzeniem, że przecież zmartwychwstanie kłóci się ze zdrowym rozsądkiem.

Modlitwa poranna

Panie Jezu, już tyle razy krzyżowałem Cię swoimi bezbożnymi rękami. A Ty, niepokonany, ciągle dajesz mi szansę, abym ze swojego grzechu powstał. Dodaj mi odwagi i siły, bym stanął wiernie pośród Twoich uczniów. Wiem, że może się okazać, że na tym świecie niewiele otrzymam, bo nieraz przyjdzie mi wybierać między wygodnym życiem a uczciwością. Ale Tyś kiedyś powiedział: „Każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy”. Kocham życie. Wiem, że już dziś możesz mi dać znacznie więcej, niż Ci ofiaruję. Ale dlatego że je kocham, pragnę przede wszystkim tego życia, które nie kończy się nigdy.