Wielki Tydzień i Wielkanoc 2005

Dać się prowadzić Duchowi (Dz 16,1-10; Ps 100; Koi 3,1; J 15,18-21)

Dobrze jest mieć swoje plany. Dzięki nim człowiek nie jest liściem miotanym chwilowymi zachciankami. Ale nie warto się do nich za bardzo przywiązywać. Łatwo wtedy zamknąć się na niespodziewane i zmarnować najlepsze okazje. Zwłaszcza, kiedy chodzi o sprawy wiary.

Można wiele czasu i energii poświęcać na przygotowanie dobrej katechezy. Jedna sytuacja, w której dostrzegło się ważny uczniowski problem, pozwala sięgnąć do serc i uczynić każdą następną lekcję bardziej o wiele skuteczniejszą. Można przygotowywać płomienne kazania. Jedno od serca wypowiedziane zdanie potrafi nieraz uczynić znacznie więcej. Można wielką wagę przywiązywać do odpowiedniego wychowywania. Jedno przyznanie się do błędu wzniesie autorytet rodzica na wyżyny, których dotychczas nie był w stanie osiągnąć.

W niespodziewanym trzeba dostrzec Boży palec; zobaczyć działanie Ducha. Jak Paweł i Tymoteusz, nieświadomie zmierzający przez drogi Azji ku nowemu, wielkiemu wyzwaniu: Europie.

Modlitwa poranna

Zawsze staram się dostrzec Twoją wolę, Boże, w tym, co nam nakazałeś. Nie szukam nadzwyczajności i nie zaśmiecam nieba pytaniami o swoje powołanie. Wiem, że zawsze jest nim miłość, na jakiej bym jej nie realizował drodze. Ale proszę Cię, bym nie skostniał w swoim wyobrażeniu sensownej pracy na rzecz bliźniego; bym umiał też dostrzegać inne, nieraz niespodziewanie nadarzające się okazje.