Trenowanie świętości

Okres pokuty, jakim jest Wielki Post, to czas szczególnego bycia z Jezusem. To Droga Krzyżowa, to Gorzkie Żale z „pasyjnym”, czyli o męce Pańskiej, kazaniem. To także asceza. Wszelako posty, umartwienia i wyrzeczenia uświęcają nas o tyle, o ile są podejmowane z Jezusem. A wszystko dlatego, że to Jezus, przyjmując krzyżową śmierć, zmartwychwstał, wynosząc ludzkiego ducha i ciało ku nowemu życiu, ku pełni życia. Cóż, nieraz czujemy się słabi, sponiewierani przyziemnością i cielesnymi uwikłaniami. Jak mały Kamil, który obsunął się na ziemię. Trzeba podnieść swoje ciało. Aż do wyżyn ducha, aż do nieba. Z Jezusem to możliwe.
 

Powiedzieli:

Iwona Schymalla, prezenterka i dziennikarka telewizyjna

Asceza jest dzisiaj bardzo potrzebna. Im bardziej ten świat jest skomercjalizowany, im bardziej my jesteśmy zagonieni, tym bardziej każda próba życia naprawdę ascetycznego jest szczególnie wartościowa. W pojęciu ascezy zawarta jest mądrość wieków. Uważam, że człowiekowi, który traktuje ascetyczne reguły życia na serio, mogą one przynieść tylko coś dobrego.

Jestem ogromną zwolenniczką ascezy, co nie znaczy, że potrafię się powstrzymać od pewnych rzeczy i żyć ascetycznie. Chociaż oczywiście próbuję i nie poddaję się łatwo.

Moim zdaniem, trudność takiego życia dzisiaj polega na tym, że to wymaga refleksji, namysłu i czasu, a my tego czasu najczęściej nie mamy.

Mimo wszystko trzeba znaleźć chociaż chwilę na zadumę, na zastanowienie. Można na przykład wybrać jeden dzień, kiedy będziemy się powstrzymywać od pewnych rzeczy, powiedzmy w piątek, żeby pościć przez cały dzień. Nie mam na myśli tylko powstrzymania się od jedzenia mięsa, ale żeby nic nie jeść. Jeśli ktoś zdecyduje się taki dzień do swojego kalendarza wprowadzić, to już z pewnością robi dobry krok w kierunku, aby prowadzić życie ascetyczne.

O. Jan Góra OP, duszpasterz młodych
z Poznania

Asceza to podstawowa kultura bycia i życia. Bez ascezy nie ma ładu ani porządku. Asceza to jest wyrzucenie niepotrzebnych zdań, wyrazów, przedmiotów, wyrzucenie niepotrzebnych obrazów i bodźców, po to, aby móc skoncentrować się na tym, co istotne.

Bez niej nie możemy dotrzeć nigdy do tego, co najważniejsze. Bez ascezy otoczeni jesteśmy śmieciami. Dlatego jest ona niezbędnym, ale ludzkim warunkiem do życia w godności.
Społeczeństwo konsumpcyjne proponuje bardzo dużo gadżetów i śmieci, zupełnie nikomu niepotrzebnych. W sposób sztuczny prowokuje naszą zachłanność. Dlatego trzeba ćwiczyć się w ascezie, ażeby zadowolić się rzeczami niezbędnymi.


 

Antoni Piechniczek, trener piłki nożnej

Osiągnięcie jakiegokolwiek dużego wyniku, czy to w sporcie indywidualnym, czy drużynowym, zawsze łączy się z pewnym rodzajem ascezy. Oczywiście jeden powie, że podporządkowuje cały swój rytm treningowy osiągniętemu wynikowi, nie będzie w tym widział pierwiastka religijnego, a jednak będzie zasad przestrzegał. Drugi, który ma wychowanie religijne wyniesione z domu, będzie widział w przyjętych regułach coś więcej, właśnie ascezę, umartwienie, wyrzeczenie, kształtowanie charakteru, dążenie do doskonałości rozumianej nie tylko w wymiarze czysto ziemskim.

Można tu przywołać przykład legendy koszykówki światowej Michaela Jordana. Gdy po kilku latach wrócił na parkiet, powiedział, że czy będzie dobrym zawodnikiem, „fruwającym Michaelem”, zależy od tego, czy zdoła się podporządkować odpowiedniemu rytmowi dnia codziennego, odpowiedniemu reżimowi treningowemu, który pomoże mu zrzucić parę kilogramów, poprawić elastyczność i siłę mięśni.
Wśród polskich sportowców pod względem ascezy wzorem do naśladowania według mnie jest Robert Korzeniowski. Wystarczy spojrzeć na jego sylwetkę i twarz, by dostrzec, że to musi być człowiek ascetyczny, który cały tryb życia podporządkował osiągniętemu wynikowi.

Asceza jest bardzo potrzebna tym wszystkim, którzy przechodzą okres rehabilitacji. Sport powoduje wiele, czasem bardzo poważnych, kontuzji. Asceza u kontuzjowanego sportowca to już nie jest pogoń za wynikiem, ale wysiłek powrotu do normalnego życia. Takich ludzi też się spotyka i należy ich cenić.