Miłosierdzie z wyobraźnią

Alicja Dąbrowska (Komorów)

Stworzył nas do życia w miłości

„Miłosierdzie z wyobraźnią” – czym ono tak naprawdę jest? Większość z nas, próbuję odpowiedzieć sobie na to pytanie, ale odpowiedź nie zawsze jest oczywista.
Wielki Post skłania nas do głębszej refleksji i odkrycia w sobie miłosierdzia. Otwarcia się na drugą osobę, okazania jej miłości, wsparcia i zrozumienia bez względu na wygląd czy zachowanie. Jedną z takich osób był Jean Vanier, który w 1964 roku, w wieku 36 lat zamieszkał w Trosly z dwójką upośledzonych przyjaciół, aby się nimi opiekować. W ten oto sposób powstała wspólnota „Arka” dla osób upośledzonych - „miejsca radości i przebaczenia”.

„Wiara i Światło” jest bliźniaczą organizacją „Arki”. Jej początki sięgają lat 70. Organizacja ta narodziła się w sposób ukryty i pełen bólu, a jej inspiratorami byli mali, głęboko upośledzeni chłopcy, Loic i Tadeusz.
Co sprawia, że ludzie czują lęk przed osobami upośledzonymi? To nie wina tych, jakże niewinnych istot, że nie są w pełni sprawne. Rodzice często wstydzą się swoich pociech, przez co upośledzeni większość swojego życia spędzają w domu. A przecież nie powinniśmy zamykać się i uciekać ze swoimi problemami. Takie osoby powinny wyjść na świat i pokazać, że to one są dziełem rąk Boga. Stworzył ich, do jakże pięknej misji, pokazania co znaczy miłość Boga do ludzi. Poprzez cierpienie, serce otwiera się na piękno świata. Wiadomo, że każde z rodziców pragnie dla swojego dziecka jak najlepiej, aby odnalazło swoje miejsce w społeczeństwie i Kościele. Oni także, wraz ze swoimi dziećmi przeżywają cierpienie i samotność.

Osoby upośledzone posiadają pełne prawa istoty ludzkiej. Mają prawo do bycia kochaną, uznaną w społeczeństwie i poważaną ze względu na samą siebie jak i wybory, które podejmuje. Jean Vanier pomaga ludziom chorym i ich rodziną nawiązać kontakt z Bogiem oraz wzmocnić więzi braterskie. Celem „Wiary i Światła” jest pokazanie, że każda osoba, nawet ta najbardziej upośledzona, powołana jest do tego, by pogłębić swoje życie w miłości do Jezusa. To właśnie ona jest źródłem łaski i pokoju na świecie.

W listopadzie 1987 roku powstała pierwsza wspólnota „Wiary i Światło” w Warszawie, a jej inicjatorami było Marcin Przeciszowski wraz z Joanną Puzyną i Agnieszką Grzegorczyk oraz innymi przyjaciółmi z warszawskiego KIK-u. W całym świecie jest około 1200 wspólnot, rozmieszczonych w 70 krajach na całym kontynencie. W Polsce jest ich około 140. Liczą one po 30-40 członków, a liczba sympatyków jest nieograniczona.

Od 1990 roku Wiara i Światło „Iskierki” działa w Warszawie przy Parafii Rzymskokatolickiej Matki Bożej Królowej Polski. Obecnie skupia ona około 10 osób upośledzonych i 15 opiekunów. Wspólnota skupia ludzi w różnym wieku. W każdą trzecią niedzielę miesiąca muminki wraz z paszczakami spotykają się na przyjacielskich spotkaniach, dzieleniu się, modlitwie i świętowaniu. Jest to czas, dzięki któremu możemy lepiej poznać siebie samych. Organizowane są także rekolekcje, wakacyjne obozowiska, formacje i pielgrzymki.

Dla osób upośledzonych jest to czas miłości oraz oddania. Rodziny otrzymują wsparcie, pomoc w rozpoznaniu wewnętrznego piękna ich dzieci. Przyjaciele wspólnoty odkrywają drogę do nawiązania przyjaźni z osobą upośledzoną. Wspólnota umożliwia spotkanie z ludźmi słabymi , ubogimi, cierpiącymi, potrzebującymi właśnie naszej miłości. Dzięki nim możemy nauczyć się nie tylko brać, ale i dawać to co najpiękniejsze: wsparcie, zrozumienie, wzajemną pomoc, rozmowę poprzez którą poznajemy Chrystusa. Każdy z nas powinien pamiętać, że "Bóg kocha cię takim, jakim jesteś".

„Wspólnota jest jak orkiestra, która gra symfonie. Każdy instrument osobno brzmi pięknie. Ale gdy wszystkie grają razem, jeden ustępuje miejsca drugiemu w odpowiednim momencie, to brzmi jeszcze piękniej.
Wspólnota jest jak park pełen kwiatów, krzewów i drzew. Każde pomaga żyć innym. Wszystkie razem w swej harmonii świadczą o pięknie samego Boga, stwórcy i ogrodnika”. – tak w jednej ze swoich książek „Wspólnota” pisze Jean Vanier.

Nie zapominajmy o tym, że zostaliśmy stworzeni na podobieństwo Boga. Dla niego nie istnieją podziały na gorszych i lepszych. Każdego z nas kocha tak samo. My także powinniśmy pamiętać o tym, aby okazywać bliźnim miłosierdzie nie raz na rok, ale każdego dnia naszego życia. Osoby upośledzone, tak samo jak ludzie zdrowi potrzebują miłości. Wyciągnijmy do nich swoją dłoń, ofiarując im trochę naszego „cennego” czasu, bo dzięki temu możemy się od nich wiele nauczyć, a przez to zbliżyć do Boga.

„Wierny jest Bóg, który powołał nas do Wspólnoty z Synem swoim Jezusem Chrystusem Panem naszym.” (1 Kor 1,9)

Sponsor konkursu