Niedziela Najświętszej Trójcy (B)

Zanurzeni w Tajemnicę

ks. Jan Waliczek

Nie może być autentycznego chrześcijaństwa tam, gdzie kwestionowana jest Tajemnica Trójcy Przenajświętszej. Wobec niej nie można stanąć inaczej, jak tylko z wiarą. Na drogi wiary weszliśmy przez chrzest i na tych drogach trwamy, o ile przyjmujemy łaskę wiary i o ile chcemy korzyć rozum wobec tajemnicy. Wiara jest współdziałaniem łaski, rozumu i woli.

Objawienie Tajemnicy Trójcy Przenajświętszej przyniósł nam Człowiek, który jest Bogiem – Jezus z Nazaretu. Tylko On podczas ziemskiego życia doświadczał najpełniej i najgłębiej więzów z Ojcem i Duchem Świętym. Z tego doświadczenia wyrastało całe życie i posługiwanie Jezusa.

Na wyjątkowe więzy z Ojcem wskazują już słowa zwiastowania Maryi. Gabriel mówi, że Jezus otrzyma od Boga dziedziczenie tronu Dawida na wieki. Szczególne doświadczenie każe Jezusowi mówić o Bogu jako o Ojcu: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (J 10,20). Jest to wyraźne odejście od starotestamentalnego mówienia o Bogu. W słowie „Ojciec” Jezus mieści całą najgłębszą poufałość, zażyłość, jakby rodzinność, aż do absolutnego zjednoczenia Swojej Osoby z Osobą Boga. Zjednoczeniu temu nie zaprzecza posłuszeństwo, jakie Syn okazuje Ojcu, zwłaszcza między modlitwą w Ogrójcu a konaniem na krzyżu. Nie zaprzecza mu też wołanie: „Boże mój, czemuś mnie opuścił” (Mt 27,46). Opuszczony przez Boga nie powstałby z martwych. Zmartwychwstanie zaś ukazuje w nowym blasku jedność Syna z Ojcem.

Jezus mówiący o swoim Ojcu, wielokrotnie mówi też o Ojcu naszym. Dobitnym przykładem tego jest początek Modlitwy Pańskiej. Jezus w ten sposób ukazuje swoją głęboką solidarność z całym rodzajem ludzkim. Wskazuje też na ojcostwo Boga wobec wszystkich ludzi, którzy będąc Jego dziećmi, jednocześnie są braćmi Jezusa.

W scenie Zwiastowania uwidaczniają się więzy istniejące między Osobą Jezusa a Osobą Ducha Świętego. Na niezwykłość Jezusa wskazuje fakt, iż jest On poczęty w łonie Maryi za sprawą Ducha Świętego. Duch ukazuje się nad Jezusem podczas chrztu w Jordanie. Istotnym momentem objawienia jedności Jezusa z Duchem Świętym jest ten, w którym Jezus z całą stanowczością odnosi właśnie do siebie proroctwo Izajasza: „Duch Pański spoczywa na mnie” (Łk 4,18) . Mając świadomość pełnej jedności z Duchem, tegoż Ducha obiecuje zesłać swoim uczniom. W dniu Pięćdziesiątnicy wierny obietnicom Ojciec i posłuszny Ojcu Syn posyłają swego Ducha rodzącemu się Kościołowi.

Kościół pojmuje, że nie może wierzyć w Boga inaczej, jak tylko wierząc w tajemnicę Jednego Boga w trzech Osobach. Osoby nie dzielą między sobą jednego Bóstwa, lecz każda Osoba jest całym Bogiem. Najgłębsze zjednoczenie Osób sprawia, że można mówić tylko o jednym Bogu. Jeden Bóg nie jest zaś samotnikiem, ale najściślejszą wspólnotą Osób. Z kolei Ojciec, Syn i Duch Święty to nie odmiany jednego Boga. Ta Różnica Osób jest rzeczywista, a mimo to Ojciec jest cały w Synu i Duchu, Syn jest cały w Ojcu i Duchu, Duch Święty jest cały w Ojcu i Synu. Tak więc Jedyny Bóg jest współistotnością Trzech Osób. Mają one to samo całe Bóstwo, chwałę i majestat. „Są nierozdzielne w bycie i działaniu. W każdym Boskim działaniu uczestniczy Trójca, lecz każda Osoba objawia to, co jest Jej właściwe w Trójcy”.

Wiara w Jednego, Trójosobowego Boga jest dla chrześcijan nie tylko prawdą podaną do wierzenia. Trójca Przenajświętsza, jako pełna i doskonała aż do wymiaru tajemnicy wspólnota, stanowi wezwanie skierowane do człowieka, aby zawsze widział siebie w kontekście wspólnoty ludzkiej. W niej zaś nie można tylko tkwić. Współistnienie gdzieś staje się współdziałaniem, z którego rodzi się lojalność, życzliwość, miłość. Ta zaś nieraz daje początek najwierniejszej jedności, zyskującej znamiona tajemnicy.