Integralna formacja ministrancka

Warto jednak, aby kapłan w gronie ministrantów znalazł chłopców wyróżniających się wiedzą, pobożnością i odpowiednimi cechami. Spośród nich można wyznaczyć prezesa i animatorów. Kryterium wyszukiwania takich chłopców nie mogą stawać się żadne inne względy. Jakiekolwiek przejawy faworyzowania prowadzą do zazdrości i niepokojów w grupie. Prezes czy animator ma cieszyć się uznaniem nie tylko księdza, ale nade wszystko ma stanowić autorytet w środowisku koleżeńskim. Wskazany jest również podział na grupy wiekowe - lektorów, ministrantów starszych, zastępy, kandydatów. Kryterium wieku odgrywa ważną rolę w doborze tematyki i sposobach formacji. Ważne jest, aby ministranci czuli się wspólnotą starszych i młodszych, niemniej poza formami obejmującymi całość grupy nie może brakować propozycji uwzględniających wiek, możliwości intelektualne, rozwój osobowościowy.

3. Formy pracy

3.1 Według rozeznania, najlepiej każdego roku, organizowany jest nabór kandydatów na ministrantów (doświadczenie wskazuje, że sprzyjającym ku temu czasem jest wrzesień, gdy młodzi planują swoje zadania na najbliższy rok szkolny). Dobrą "reklamą" ministrantury czy scholi parafialnej mogą być lekcje katechezy, ukazujące potrzebę i wartość służby we wspólnocie parafialnej. Inną okazję stanowi wizyta duszpasterska - kolęda, w czasie której kapłan może porozmawiać indywidualnie z ewentualnym kandydatem na ministranta, czy też rozpatrzyć tę propozycję wraz z rodzicami. Trzeba jednak wystrzegać się jakichkolwiek form nacisku. Zdarza się bowiem, że decydującym motywem wyboru ministrantury staje się chęć sprawienia przyjemności rodzicom lub umiejętność odmowy księdzu. Takie jednak "ministranckie powołania" okazują się pozbawione głębszych motywacji i bardzo nietrwałe. Decydującym czynnikiem jest dobra wola, zapał, entuzjazm kandydata. Doskonałą formą apostolatu są starsi koledzy ministranci: zadowolony, gorliwy ministrant przyprowadzi również swoich bliskich kolegów. Formacja kandydatów nie powinna być krótsza niż pół roku. Zdarza się, że młodzi chłopcy od razu zostają wprowadzeni w przestrzeń akcji liturgicznej, stopniowo poznając teorię i praktykę. Warto jednak zaopatrzyć ich w solidne podstawy dużo wcześniej (odwrotne podejście grozi potraktowaniem liturgii jako czasu i miejsca ćwiczeń, rodzi stres, koncentruje uwagę wyłącznie na technice służenia).

3.2 Podstawową formą pracy jest zbiórka. Częstotliwość jej organizowania zależy od możliwości duszpasterza i realnych potrzeb. Warto jednak, aby spotkania miały charakter systematyczny, gwarantując rzeczywistą i ciągłą formację. Na zbiórkach należy unikać atmosfery lekcyjnej, a wprowadzić klimat przyjaźni. W prowadzeniu ministrantów bardzo pomocne jest posiadanie odpowiedniego pomieszczenia: salki, w której ministranci czują się jak współgospodarze - dbają o jej wystrój, estetykę, wraz z opiekunem dostosowują ją do potrzeb formacji i rekreacji. Spotkania można dzielić na tzw. kwadranse: