Duchowość liturgiczna zespołów śpiewaczych

Do tej świętej liturgii musimy się także dobrze przygotowywać. Nie wystarczy przyjść, ale trzeba najpierw ją dobrze przygotować, trzeba w niej jak najlepiej uczestniczyć. Trzeba mieć serce czyste, by Bóg w sakramencie działał w nas samych. Jak pisze soborowa konstytucja: "z liturgii, a głównie z Eucharystii, jako ze źródła, spływa na nas łaska i z największą skutecznością przez nią dokonywa się uświęcenie człowieka w Chrystusie i uwielbienie Boga, które jest celem wszystkich innych dzieł Kościoła" (KL 10). Temu działaniu w nas Ducha Bożego musi towarzyszyć nasza współpraca, "dobro nadprzyrodzone (...) dokonuje się przy zgodzie naszej woli". To właśnie w liturgii nie tylko jest zwiastowana Dobra Nowina, ale poprzez przyjmowanie łask sakramentalnych, szczególnie przez Eucharystię, "dokonuje się dzieło doskonałej chwały Bożej i naszego zbawienia, naszego nowego życia w Bogu". Liturgia mobilizuje wiernych, aby przyjmując sakramenty, żyli w doskonałej jedności, dzieląc się z wszystkimi miłością. Do Eucharystii też prowadzą wszystkie inne sakramenty, a zwłaszcza sakrament pokuty. Właśnie w liturgii jeszcze bardziej uświadamiamy sobie nasze przeznaczenie do wieczności, przeżywamy łączność z Kościołem uwielbionym, gdy "w liturgii ziemskiej ze wszystkimi zastępami duchów niebieskich wyśpiewujemy Panu hymn chwały. W niej wspominamy ze czcią Świętych i spodziewamy się otrzymać jakąś cząstkę i wspólnotę z nimi" (KL 8).
Sama rzeczywistość słowa Bożego staje się darem dla każdego z nas oraz jeszcze bardziej uświadamiamy sobie, że "jesteśmy świątynią Bogu poświęconą, miejscem zamieszkiwania Boga" (KL 2). W liturgii Słowo Boże staje się dla nas zrozumiałe i przez liturgię rodzi się w nas autentyczna postawa chrześcijańska. Racje ma więc Louis Bouyer, gdy stwierdza, że "duchowość prawdziwie chrześcijańska i katolicka nie może być duchowością o wątpliwej specyfice liturgicznej, ale winna być duchowością zrodzoną z naszego zespolenia z Chrystusem i Jego zbawczym dziełem przede wszystkim przez Ofiarę Eucharystyczną".

To przecież właśnie z tej jedności podczas liturgii z Chrystusem umacnia się w człowieku wiara, nadzieja i miłość, która w konsekwencji decyduje o naszym chrześcijańskim obliczu duchowym. To w niej uczymy się wartości, które trwają. To liturgia wychowuje nas do postaw dobra i prawdy. Przez misterium paschalne Jezus Chrystus okazał swoim wyznawcom największą miłość, bo oddał się w miłości do końca. Kiedy stwierdza, "to jest przykazanie moje, byście miłowali jedni drugich, jak ja umiłowałem was". A także, że "nikt nie ma większej miłości od tego, kto życie swe oddaje za przyjaciół swoich" (J 15, 12-13), wyraźnie wskazuje kierunek i sens duchowości chrześcijańskiej.

Właśnie stąd rodzi się autentyczna chrześcijańska miłość, właśnie z liturgii i przez nią. Mocą tej miłości jesteśmy w stanie kochać prawdziwie po chrześcijańsku. "Liturgia pobudza wiernych, aby sakramentami wielkanocnymi nasyceni, żyli w doskonałej jedności" (KL 10). Ale także w tym Chrystusowym misterium rodzi się w nas "nadzieja chwały synów Bożych" (Rz 5, 2). Liturgia jest więc wielkim sakramentem chrześcijańskim, prawdziwie chrześcijańskiego życia i prawdziwie chrześcijańskiej postawy duchowej. "Doskonałość chrześcijańska nie gdzie indziej, ale w liturgii, a szczególnie w Ofierze Eucharystycznej posiada swoje istotne źródło". Każdy uczestnik liturgicznej celebracji musi z tego właśnie zdawać sobie sprawę, musi być tego świadom. Dotyczy to także zespołów śpiewaczych.

Liturgia jest więc w pierwszym rzędzie dziełem Chrystusa, który "zawsze obecny jest w swoim Kościele, szczególnie w czynnościach liturgicznych. Jest obecny w ofierze Mszy świętej, czy to w osobie odprawiającego, gdyż Ten sam, który kiedyś ofiarował się na krzyżu, obecnie ofiaruje się przez posługę kapłanów, czy też zwłaszcza pod postaciami eucharystycznymi. Obecny jest mocą swoją w sakramentach tak, że gdy ktoś chrzci, sam Chrystus chrzci. Jest obecny w swoim słowie, albowiem, gdy w Kościele czyta się Pismo święte, wówczas On sam mówi. Jest obecny wreszcie, gdy Kościół modli się i śpiewa psalmy, gdyż On sam obiecał: Gdzie dwaj albo trzej są zgromadzeni w imię moje, tam i ja jestem pośród nich" (Mt 18, 20; KL 7).

Liturgia jest dziełem Kościoła, który stanowi mistyczne Ciało Chrystusa i "dlatego każdy obchód liturgiczny, jako dzieło Chrystusa - Kapłana i Jego Ciała, czyli Kościoła, jest czynnością w najwyższym stopniu świętą, a żadna inna czynność Kościoła nie dorównuje jej skuteczności z tego samego tytułu i w tym samym stopniu" (KL 7). Przez liturgię spotykamy Chrystusa, który - tak jak w Ewangelii - dziś pochyla się nad człowiekiem, przebacza, oczyszcza, darzy przyjaźnią, zbawia i prowadzi w ramiona Ojca. Konsekwencją tego wszystkiego jest wola Kościoła, aby w tym źródle, do tego szczytu zmierzali wszyscy wierni, aby ich udział w liturgii był świadomy, czynny, zewnętrzny, wewnętrzny, osobisty, społeczny, wspólnotowy (por. KL 10).