Rok liturgiczny czy kościelny?

Treść dogmatyczna roku kościelnego

Rok kościelny ma swoje silne uzasadnienie dogmatyczne. Daje bowiem hierarchii i wiernym okazję do przypomnienia i przeżywania wszystkich ważniejszych tajemnic wiary katolickiej. Centralną postacią i słońcem roku kościelnego jest Jezus Chrystus jako Syn Boży, który z woli Ojca, a za sprawą Ducha Świętego stał się człowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego zbawienia i zmartwychwstał. Przez to stał się głową nie tylko rodzaju ludzkiego, ale wszechstworzenia, jak to pięknie uzasadnia Apostoł Narodów: "On jest obrazem Boga niewidzialnego - Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi; byty widzialne i niewidzialne; czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. On jest Głową Ciała — Kościoła. Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim. Zechciał bowiem (Bóg), aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać ze sobą wszystko: przez Niego — i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża".

Kościół wprowadził kult świętych i ich cykl jedynie dlatego, że wypełnili oni wolę Jezusa Chrystusa: "będziecie moimi świadkami" konsekwentnie aż do przelania krwi. Nadto święci Pańscy całym życiem swoim pokazali przykładowo, jak można i należy wypełniać ewangeliczne nakazy Jezusa Chrystusa w każdym stanie, wieku i okolicznościach życia.

Tak więc chrystocentryzm roku kościelnego, liturgicznego, swoją oczywistością narzuca się w każdym swoim dniu i we wszystkich obrzędach.