Święty Paweł miał pełną świadomość słabości adresatów swoich listów. Mimo to nie głosił im ewangelii potępienia. Jego przepowiadanie jest konsekwentnym przepowiadaniem Ewangelii uświęcenia. Święci i umiłowani, rola i budowla Boża, świątynia Ducha Świętego… Idąc jego śladem wracamy do naszego chrztu: „stałeś się nowym stworzeniem i przyoblekłeś się w Chrystusa, dlatego otrzymujesz białą szatę”.

Świątynia Ciała Chrystusa i świątynia naszego Ciała. Świątynia, bo dzięki zanurzeniu w Jego śmierci i Zmartwychwstaniu nasze ciało stało się miejscem zamieszkiwania Trójcy Świętej. Choć niekiedy bardziej widoczne jest to, co z Trójcą Świętą nie ma nic wspólnego – ewangeliczne targowisko. Co nim jest?

Trzeba nam wrócić do wczorajszego rozważania. „Kto nie ma w nienawiści ojca swego, matki, braci i sióstr, nadto i siebie samego…” Gdy Boga poświęcam dla ludzi, spraw, rzeczy, czynię ze swego serca targowisko. Wtedy staje się ono miejsce, gdzie rozlega się Jego wołanie: „weźcie to stąd…”

To prawda, Jezus chwyta czasem za bicz okoliczności, choroby, trudnych spraw, by swoją świątynię oczyścić. Zasadniczo jednak zostawia ten problem zainteresowanemu. Czyli mnie. Bardziej niż przymuszone ceniąc sobie serce wolne.

„Kto chce Boga poznać umysłem swoim, poprzez naukę, ten wpadł w zasadzkę nieprzyjaciela; Boga poznać można tylko przez Ducha Świętego. Żeby oglądać Boże tajemnice, trzeba gorliwie prosić Pana o ducha pokory, a wtedy poznamy je przez Ducha Świętego” (Sylwan z Góry Atos).