Wiara jako widzenie Niewidzialnego

Proces wtajemniczenia

Ks. biskup Wacław Świerzawski był znanym polskim liturgistą. Jako Ojciec Założyciel Sióstr św. Jadwigi Królowej kiedyś ciekawie zobrazował nam, na czym polega wiara, przekaz Tradycji i znak sakramentalny. Użył do tego kartki papieru. Zatem wyobraźmy sobie, że mamy kartkę papieru formatu a4, która jest w całości zapisana – i w ten sposób staje się znakiem całej Rzeczywistości. W obecności innych przedzieramy tę kartkę. Jedną zapisaną połowę chowamy za siebie, co rejestrują zebrani, drugą trzymamy w ręce. Gdyby teraz ktoś wszedł, kto nie był przy tej operacji, zobaczyłby tylko połowę rozdartego papieru. O istnieniu drugiej jego części – tej schowanej i treści zamieszczonego tam zapisu – musiałby zostać poinformowany przez świadków, którzy widzieli podarcie i ukrycie połowy kartki. Dopiero na podstawie usłyszanego przekazu osoba nieobecna przy podarciu kartki, mogłaby wyobrazić sobie jej całość, choć widzi tylko część.

Łatwo tu dopatrzyć się wielu analogii związanych z wiarą. Wszak „wiara rodzi się ze słuchania” (Rz 10, 17). Ktoś musi powiedzieć o tym, co jest „po drugiej stronie” – tej niewidocznej dla zmysłów – musi przybliżyć tę drugą część, ukrytą, aby można było mieć ogląd całości. I to jest zadaniem świadków! Pierwszym był Jezus, który „z nieba zstąpił” i powiedział nam o Ojcu i królestwie Bożym. A potem byli Apostołowie, którzy widzieli Chrystus i wiedzieli od Niego o Bożej, niewidzialnej rzeczywistości:

Fundamentalnym doświadczeniem wiary Apostołów było spotkanie z Chrystusem zmartwychwstałym. Dlaczego akurat to wydarzenie jest najistotniejsze? Ponieważ w ich wiarę zostaliśmy wprowadzeni i innych będziemy wprowadzać, by święta Tradycja (przez duże i małe „t”) działa się w naszym życiu.