Świętowanie niedzieli uzmysławia, że chrześcijanin nie jest samotny, że wspólnota Kościoła jest jego rodziną, jego domem. Bóg dokonuje jego zbawienia razem z innymi, we wspólnocie, którą prowadzi Duch Święty. „Niedzielna Eucharystia, będąc cotygodniowym zgromadzeniem chrześcijan jako rodziny Bożej wokół stołu Słowa i Chleba życia, w naturalny sposób przeciwdziała jej rozproszeniu. Jest miejscem uprzywilejowanym, w którym nieustannie głosi się i kultywuje komunię. Właśnie poprzez udział w Eucharystii dzień Pański staje się także dniem Kościoła, który dzięki temu może spełniać skutecznie swoje zadanie jako sakrament jedności” (Novo millennio ineunte 36).

Cotygodniowe gromadzenie się wiernych na wspólne sprawowaniu Eucharystii, jest nie tylko przypomnieniem wydarzenia z przeszłości, ale oznacza żywą obecność Zmartwychwstałego we wspólnocie Kościoła i stanowi sekret jego żywotności oraz źródło nadziei. Celebracja Mszy św. objawia wspólnotową naturę Kościoła – wszyscy, którzy otrzymali łaskę chrztu, zostali zbawieni nie jako pojedyncze osoby, ale jako członki Mistycznego Ciała, włączone do Ludu Bożego, pielgrzymującego w drodze do przyszłości i do końca czasu (por. Dies Domini 31).

Zgromadzenie niedzielne, podczas którego odbywa się dialog między Bogiem a Jego ludem, zobowiązuje do wewnętrznego odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych (por. DD 41). Jest więc otwarciem świętującej wspólnoty i każdego wiernego na komunię z Kościołem powszechnym. Jest znakiem jedności Kościoła i jedności z Kościołem (por. DD 36). Zgromadzenie niedzielne jest braterskim spotkaniem, którego duchowe fundamenty wyraża przyjmowane Słowo, pomagające w rozumieniu historii zbawienia, jak i komunia eucharystyczna – znak obecności Zmartwychwstałego.

Św. Jan Paweł II przypomina, iż „wielu chrześcijan zatraca świadomość nie tylko centralnej roli Eucharystii, ale nawet tego, że powinni dziękować Bogu, modląc się z innymi w łonie wspólnoty kościelnej” (DD 5). Stąd świętowanie niedzieli pozostaje i dziś kluczowym elementem identyfikacji chrześcijan. Jak zauważa ks. prof. Günter Rombold, świętować mogą wszyscy ludzie, którzy nie zamknęli się egoistycznie w sobie, i potrafią przekroczyć samych siebie; wszyscy, którzy umieją obdarowywać innych i sami odczuwać radość z podarku. Świętować może każdy, który potrafi odejść od resentymentów i urazów. Każdy wreszcie, kto potrafi cieszyć się z drobnych rzeczy, one bowiem są znakiem, że całe życie jest darem.

Udział w cotygodniowym zgromadzeniu daje więc okazję, aby przypomnieć sobie przeżyte w minionych dniach wydarzenia i odczytać je w Bożym świetle. Odnowiona zostaje również świadomość istotniej więzi między wspólnotą z Bogiem a wspólnotą z braćmi (por. DD 44). Dobrze jest także, jak zauważa Benedykt XVI, „kiedy w dzień Pański kościelne środowiska organizują wokół niedzielnej celebracji eucharystycznej inne inicjatywy właściwe dla chrześcijańskiej wspólnoty: spotkania przyjacielskie, inicjatywy na rzecz formacji wiary dzieci, młodzieży oraz dorosłych, pielgrzymki, dzieła charytatywne oraz różne formy modlitwy” (Sacramentum caritatis 73).

WIARA.PL DODANE 28.11.2020 AKTUALIZACJA 21.12.2020

Tajemnica czasu

Adwent 2020. Odkrywamy piękno i wartość Dnia Pańskiego. »

więcej »