W czym pokładam nadzieję?

Z Psalmu 115

Nasz Bóg jest w niebie,
czyni wszystko, co zechce.
Ich bożki są ze srebra i złota,
dzieła rąk ludzkich.
Mają usta, ale nie mówią,
mają oczy, ale nie widzą.
Mają uszy, ale nie słyszą,
mają nozdrza, ale nie czują zapachu.
Mają ręce pozbawione dotyku,
nogi mają, ale nie chodzą.
Do nich będą podobni ci, którzy je robią,
i każdy, który im ufa.

Wydawałoby się, że trudno dziś znaleźć kogoś, kto oddaje cześć jakimś bożkom. Zwłaszcza takich, którzy by sam posążek uważali z boga, a nie tylko jego wyobrażenie. Ale jak się zastanowić, to bałwochwalców sporo. Nie posążki jednak czczą, ale srebro i złoto, z których dawniej je robiono. Czczą bogactwo, pieniądz. A oddając im cześć szybko odkrywają, że to za mało. Że jest jeszcze inny bożek, idący z pieniądzem w parze: władza. Niekonieczni polityczna. Często chodzi też o rząd dusz. Oddając zaś część tym dwom szybko zaczynają czcić jeszcze jednego: samego siebie. I temu bożkowi służą już bez reszty.

Podobni do tych bożków będą ci, którzy im ufają. Bezsilni wobec chorób, cierpienia i śmierci. Bezsilni też wobec sił przyrody, wobec których bogactwo, władza i rozbuchany egoizm nic nie znaczą. Oni też, jeśli się nie nawrócą, niewiele będą znaczyć…

Nie spełniasz, Boże, wszystkich moich zachcianek. Idąc przez życie muszę zmagać się z różnorakimi przeciwnościami. Mniejszymi, większymi… I nie wiem nawet czy można powiedzieć, że bardziej mi się w życiu powodzi niż tym, którzy Cię odrzucają. Ale dzięki Tobie mam skarb największy: nadzieję życia wiecznego. Wiem, że będę żył. Szczęśliwy na wieki. I bardzo Ci za to dziękuję.