Człowiek nie jest aniołem. To byt cielesno-duchowy w przeciwieństwie do bytów anielskich, bezcielesnych.

Czasem ta cielesność bardzo ciąży. Niweczy wysiłki. Prowadzi do upadków, bolesnych, uporczywie powtarzalnych.

Czasem chciałoby się odrzucić ciało i jego „ciężar”.

Tymczasem Bóg ukochał cielesność tak bardzo, że stał się Człowiekiem. Przyjął ciało z całym jego brzemieniem, ale i cudownością.

Tylko mając ciało można okazać innym miłość. Tylko będąc cielesnym, można umrzeć za tych, których się kocha.

Ale dzieje się tak, gdy cielesność poddana jest duchowi. Pomagają w tym aniołowie, którzy choć nie mają ciała, oddani są na służbę cielesnym ludziom.

I tej pomocy można doznawać co dzień, nieustannie, bez chwili przerwy. Wystarczy, gdy człowiek zaprzyjaźni się ze swoim Aniołem Stróżem.

„Niedola nie przystąpi do ciebie, a cios nie spotka twojego namiotu, bo swoim aniołom dał rozkaz o tobie, aby cię strzegli na wszystkich twych drogach. Na rękach będą cię nosili, abyś nie uraził swej stopy o kamień” (Ps 91,10-12).