Kiedy Bóg pyta nas „Czego pragniesz?” jak matkę synów Zebedeusza, może się nam wydawać, że nie warto odpowiadać. Bo czy nie odsłoni to jedynie małości naszych duchowych przestrzeni, nierozumnych oczekiwań? Czy nie odczujemy boleśnie, jak mijamy się z Jego planem?

A jednak, kiedy Bóg pyta, jak nie odpowiedzieć? Jak nie odsłonić przed Nim najskrytszych nawet pragnień? Tak, Panie, chcemy dla naszych najbliższych Twojej chwały. Tak, chcemy, aby wszyscy byli świadkami wywyższenia tych, których kochamy. Jesteśmy gotowi nachodzić Cię i nagabywać, byle tylko urzeczywistniło się dla nich szczęście nieba.

Ten, który nas stworzył, może urzeczywistnić to palące pragnienie, które nosimy w sercu. Uczynić z niego drogę naszego życia, sposób przeżywania kolejnych dni. Nasze powołanie.