Adwent kojarzy nam się z trudem, nawróceniem, płaczem nad ciężarem własnych win – a dzięki liturgii odkrywamy jak bardzo jest pełen obietnic. Tak jakbyśmy stawali przed Bogiem gotowi do wysiłku – a otrzymywali ogrom niezasłużonej łaski. Zapewniają nas dzisiejsze czytania: „Ledwie usłyszy, odpowie ci”.

„Pan opatrzy rany swego ludu” – czy nie to właśnie czasami tak bardzo chcemy usłyszeć? Prawda o miłości Boga do nas sączy się czasami wąskimi szczelinami – bo jesteśmy ludem o twardym karku, nasze serca są opancerzone (rodzaj samoobrony przed tym, co wydaje się zbyt wymagające, bolesne, skomplikowane).

On nie przestanie. Dobra nowina jest taka, że co by się nie działo, On nie przestanie: mówić nam o swojej miłości, o wybawieniu. Kochać nas.

Z Konstytucji Dei Verbum

Tak więc Bóg, który niegdyś przemówił, rozmawia bez przerwy z Oblubienicą swego Syna ukochanego, a Duch Święty, przez którego żywy głos Ewangelii rozbrzmiewa w Kościele, a przez Kościół w świecie, wprowadza wiernych we wszelką prawdę oraz sprawia, że słowo Chrystusowe obficie w nich mieszka (por. Kol 3,16) (KO 8).