Namiot. Przestrzeń intymna. Przeznaczona dla najbliższych. Podczas wypraw dla przemierzających wspólnie drogę. Z tego powodu także bliskich. Bo jest bliskość pokrewieństwa i bliskość drogi.

Ale są dwa namioty przekraczające wymiar pokrewieństwa i bliskości drogi. To namiot Abrahama i Namiot Spotkania. Oba są przestrzenią spotkania z Bogiem. Izajasz, nawołujący do rozszerzenia przestrzeni namiotu, prawdopodobnie te dwa namioty ma na myśli. Bo jak inaczej rozumieć obietnicę przygarnięcia z ogromną miłością i utrwalenia przymierza pokoju. Namiot Abrahama to przestrzeń, w którą Bóg wchodzi na zaproszenie człowieka. Namiot Spotkania jest miejscem, gdzie zapraszający Bóg czeka na człowieka.

Na obecnym etapie historii potrzebę poszerzenia przestrzeni namiotu Kościół widzi jeszcze inaczej. „Rozszerzenie namiotu wymaga przyjęcia do niego innych, zrobienia miejsca dla ich różnorodności. Wiąże się to z gotowością, by umrzeć dla siebie z miłości, by ponownie odnaleźć się w i poprzez relację z Chrystusem i z bliźnimi”.

Bez względu na przyjęty klucz interpretacyjny jedno nie ulega wątpliwości. Zamykanie się w przestrzeni „tylko dla swoich” jest udaremnianiem Bożych zamiarów. Wysiłek poszerzania przestrzeni namiotu czyni nas większymi od Jana Chrzciciela.

Konstytucja Lumen Gentium

Duch Święty bowiem przynagla go do współdziałania, aby spełnił się skutecznie zamysł Boga, który uczynił Chrystusa źródłem zbawienia dla całego świata. Głosząc Ewangelię, Kościół zachęca słuchających do wierzenia i wyznawania wiary, przygotowując ich do chrztu, wyrywa z niewoli błędu i wciela w Chrystusa, aby przez miłość ku Niemu dorastali do pełności. Działalnością swoją sprawia, że cokolwiek dobrego znajduje się zasiane w sercach i umysłach ludzkich lub we własnych obrządkach i kulturach narodów, wszystko to nie tylko nie ginie, lecz doznaje ulepszenia, wyniesienia na wyższy poziom i pełnego udoskonalenia na chwałę Bożą, na zawstydzenie szatana i dla szczęścia człowieka (KK 17).