Ezechiel: Uczeń

Ezechiel starał się jak najlepiej przybliżyć innym to, co zobaczył, a jednak nadal to, co opisał, pozostaje pełne tajemnicy i niemożliwe jest do przedstawienia w sposób jasny i zrozumiały dla każdego człowieka. Opis ten pokazuje jednak nadzwyczajność i niepojmowalność chwały Bożej przez człowieka, jej piękno i niesamowitość.

Jakże często w życiu staramy się ująć w słowa to, co czujemy, co myślimy, nasze przeżycia i doświadczenia. Mimo że opisujemy to drugiemu człowiekowi, napotykamy często i tak pewną barierę we wzajemnym zrozumieniu. Może to w jakiś sposób zniechęcać do kontaktu z drugim człowiekiem, ale tylko wtedy, gdy nie ma w nas miłości do niego.

Im bardziej kogoś się kocha, tym bardziej chce mu  się przybliżyć swój świat. Poświęci się wiele czasu i sił, by wprowadzić go w swoją tajemnicę. Miłość daje człowiekowi wiele cierpliwości i łagodności, wytrwałości, gdyż otwiera na przyjęcie tajemnicy „innego”, a zarazem wlewa w serce człowieka miłującego ufność, że zostanie się przyjętym, zaakceptowanym. Zniechęcenie zaś i rezygnacja, nieufność w relacji z drugim człowiekiem, to objaw braku miłości.

Człowiek postępuje tak wobec drugiego człowieka wówczas, gdy zrozumie, że Bóg postępuje tak wobec niego. Dostrzeżenie tej Bożej miłości, przyjęcie jej w swoim życiu, to – można by rzec – pierwsza klasa w szkole Jezusa.

Bo tylko od Boga, od Źródła Miłości, człowiek może uczyć się, czym jest miłość i co to znaczy „kochać”. A im dłużej jest się w tej szkole, tym więcej się umie.

Następuje swoista „promocja” do następnej klasy. Tylko że świadectwem przejścia na „wyższy” poziom nie jest jakiś kawałek papieru z czerwonym paskiem. Świadectwem tym jest coraz większy pokój, trwający w sercu, w obliczu nawet najtrudniejszych, najbardziej bolesnych sytuacji.

To większa gotowość do wybaczania przyjaciołom, którzy zdradzili i opuścili w chwili próby, jak uczniowie Jezusa w Ogrodzie Oliwnym. To wybaczenie prześladowcom i szydercom, którzy czynią zło z powodu swojej niewiedzy co do istoty zła. To umiejętność powierzenia siebie w ręce miłosiernego Ojca.

Rozważając mękę i śmierć Jezusa można dostrzec, że Człowiek ten osiągnął mistrzostwo w szkole Bożej miłości. Ezechiel to zobaczył: „Ponad sklepieniem, które było nad ich głowami, było coś, o miało wygląd szafiru, a miało kształt tronu, a na nim jakby zarys postaci człowieka. Następnie widziałem coś jakby połysk stopu złota ze srebrem, <który wyglądał jak ogień wokół niego>. Ku górze od tego, co wyglądało jak biodra, i w dół od tego, co wyglądało jak biodra, widziałem coś, co wyglądało jak ogień, a wokół niego promieniował blask. Jak pojawienie się tęczy na obłokach w dzień deszczowy, tak przedstawiał się ów blask dokoła. Taki był widok tego, co było podobne do chwały Pańskiej.”

Zobaczył Wcielenie Bożej Chwały – Jednorodzonego Syna Ojca, Jezusa. Chrystus jest jak blask, jak tęcza w dzień deszczowy. Oglądamy Chwałę Bożą we wszystkim, co Bóg stworzył, i jeśli na to pozwolimy, ta Chwała nas ogarnie.

Ezechiel w swojej wizji ujrzał także obręcz, pełną oczu. Jest to symbol wszechwiedzy Boga. Bóg jako najlepszy Pedagog zna możliwości każdego ucznia. Stawia przed każdym zadanie, dopasowane do jego talentów i możliwości. Każdy uczeń może wzrastać w szkole miłości – jeśli zechce.

Gdzieś w środku nas jest takie przekonanie, że gdy człowiek żyjący tu, na ziemi, nie jest już w stanie więcej wzrastać w miłości, nie jest już w stanie niczego więcej się w tym temacie nauczyć, wtedy Pan zabiera go do siebie. Wówczas, widząc twarzą w twarz Miłość, oczyszczający ogień czyśćca wypali wszelkie ludzkie lenistwo i nieumiejętność, jakich szkoła życia nie zdołała wykorzenić.

Jednocześnie nasze bycie uczniem nie kończy się wraz ze śmiercią. Całą wieczność będziemy zgłębiali Bożą miłość do nas, bo jest to „przedmiot” nie do pojęcia.