Droga posłusznego serca

VII. Upadek II

Człowiek odczuwa wolę Boga wobec samego siebie. Słyszy jakieś wewnętrzne wezwanie, imperatyw, który wymaga jakichś konkretnych zmian: zerwania z przeszłością, ze swoją dotychczasową pracą czy działalnością budzącą kontrowersje sumienia. Nie jest gotów, obawia się powiedzieć „tak”, ponieważ nie wie, dokąd go to może doprowadzić. Czuje lęk przed tym, co nieznane. A mimo to stawia kolejny krok, nie ustaje w drodze.

Ojcze mój, jeśli to możliwie, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty.

VIII. Płaczące niewiasty

Duch posłuszeństwa pomaga przezwyciężyć sytuacje trudne, które napotykamy na drodze każdego powołania, jak niewiasty na drodze Jezusa na Golgotę. Bóg napomina nas słowami, kiedy indziej przez wydarzenia. Widzimy, że mimo naszych wysiłków i modlitw są w naszym życiu sytuacje trudne, które powodują cierpienie. Dopiero jednak po wypowiedzeniu naszego „tak” owe cierpienia tracą swoją niepokojącą moc.

Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło.

 IX. Upadek III

Posłuszeństwo Bogu wymaga za każdym razem prawdziwego i rzeczywistego nawrócenia. Stanowi ono konkretny akt lub dłuższy proces świadomej decyzji zerwania z grzechem i zwrócenia się ku Bogu w postawie zawierzenia. To podstawowy warunek podjęcia i rozwoju życia duchowego. Jako akt wewnętrzny nawrócenie wyraża się na zewnątrz w postaci uczynków pokutnych, życia modlitwy czy praktyki chrześcijańskiej miłości.

[…] z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mię posłał.