Doskonałość według mnie to nieskazitelność w postępowaniu, piękno i zachowane proporcje. Doskonały człowiek jest zawsze poukładany, wiedzący co, kiedy i komu powiedzieć i jak się zachować. Doskonałość wiąże się też z dystansem wobec całego brudu tego świata.

A Jezus rysuje całkiem inny obraz doskonałości. Człowiek doskonały kocha swoich nieprzyjaciół, to znaczy życzy im dobra, dba o ich dobre imię. Człowiek doskonały według Jezusa modli się za swoich prześladowców. Postępuje wobec nich z wielką życzliwością i dobrocią.

Troszczy się o nich i pilnuje, by im się dobrze wiodło w życiu.

Jezus zna ludzkie serca i wie, że taka doskonałość nie będzie dla człowieka czymś pociągającym. Dlatego zachętą ma być nagroda.

Gdy będę kroczyła drogą Jezusowej doskonałości, w nagrodę będę dzieckiem miłosiernego Boga.

On mnie wywyższy we czci, sławie i wspaniałości ponad wszystkich ludzi. Ale przede wszystkim Bóg mnie nigdy nie opuści.

Czy taka nagroda mnie zachęca, bym była doskonała jak Ojciec?

Czytania mszalne rozważa Elżbieta Krzewińska

Post z papieżem Franciszkiem

"Każda osoba – naprawdę każda – jest ważna w oczach Boga" (19.11.2015r).