Wielki Tydzień i Wielkanoc 2005

Przestań się lękać (1 Kor 15,1-8; Ps 19; J 14,6b.9c; J 14,6-14)

Pamiętam, jak ojciec uczył mnie pływać. Miałem wtedy sześć lat. Pojechaliśmy całą rodziną nad jezioro. Najpierw pokazywał, jak oswajać organizm z wodą. Zapamiętałem ten rytuał i ostrzeżenie. Organizm jest rozgrzany. Gdy wskoczysz gwałtownie, może chwycić skurcz. Więc najpierw zanurzasz nogi, potem moczysz ręce, kark, polewasz sobie plecy. Po tej kilkunastominutowej lekcji dostrajania ciała do temperatury wody stanął twarzą do brzegu, chwycił mnie za obie ręce i cofając się, zaczął prowadzić coraz głębiej. W pewnym momencie kazał nogami odbić się do tyłu i uderzać nimi na przemian o powierzchnię wody. Jak piesek. Wyczuwając, że ruchy są dość mocne i pewne, puścił ręce. Ale na wszelki wypadek asekurował mnie, podkładając delikatnie ręce pod brzuch. I tak powoli zaczęliśmy oddalać się od brzegu. Po kilku takich ćwiczeniach już samodzielnie zapuszczałem się w kierunku środka jeziora, od czasu do czasu machając ręką w kierunku ojca, stojącego na skraju lasu.

Dlaczego wracam do tej historii, opisując ją w szczegółach? Nie wystarczy powiedzieć komuś: „Przestań się lękać”. Trzeba samemu pokazać, jak stawiać pierwsze kroki, chwycić za ręce, dyskretnie asekurować. Jak Jezus, który stał się Pasterzem, wchodząc między owce, by razem z nimi iść z pustyni na zielone pastwiska.

Pamiętając, że ktoś, kto nie chce puścić rąk dziecka, przestaje być ojcem, a staje się niańką.

Modlitwa poranna

Wyzwól mnie, Panie,
od lenistwa, które się miota
przebrane w działalność;
od tchórzostwa, które czyni to,
czego się od niego nie wymaga, bo chce uniknąć ofiary.

Daj mi pokorę,
w której jedynie jest odpocznienie,
i wybaw mnie od pychy,
która jest najcięższym ciężarem.

Przeniknij całe moje serce
i całą moją duszę
prostotą Twojej miłości.

(Thomas Merton)